Δεν ξέρω ποιά είναι η σχέση σας με τη λεγόμενη "μεσημεριανή" ζώνη της τηλεόρασης. Η προσωπική μου σχέση πάντως είναι μάλλον αδιαφορίας έως και έντονης αντιπάθειας. Πραγματικά, δεν μπορώ να αντέξω όλη αυτή την θεματολογία "κοινωνικής" κριτικής και σχολιασμού (το politically correct όνομα του κουτσομπολιού!!!).
Χθες, στο μεσημεριανό μου ζάπινγκ, μέχρι να (ξανα)καταλήξω στην απόφαση πως μάλλον πρέπει να βρω κάτι καλύτερο να κάνω με τον χρόνο μου, σταμάτησα κανένα 20 λεπτο σε μια τέτοια μεσημεριανή εκπομπή. Στα διάφορα παράθυρα παρελάσανε δημοσιογράφοι, "δημοσιογράφοι", διάσημοι και "διάσημοι", σχολιαστές και περαστικοί. Τον περισσότερο χρόνο οι ερωτήσεις και οι "συζητήσεις" περιστρεφόταν γύρω από το ποιός είναι με ποιόν, ποιός αγάπησε, ποιός χώρισε, ποιός έτυχε, ποιός πέτυχε, τί όμορφος/η που είσαι, τί ωραία παρέα είμαστε και απόψε και άλλα τέτοια παρεμφερή.
Η ομαδικη ψυχοθεραπεία των τηλεθεατών σε όλο της το μεγαλείο! Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί η θεματολογία αυτή; Η οποία έχει πολλούς τηλεθεατές, αρκετοί εξ αυτών νέοι, που προσπαθούν να ταυτιστούν με όποιον/α βρεθεί "κοντά" τους μέσα από την οθόνη και να προσωποποιήσουν έτσι την χαρά, την αγάπη, την ευτυχία, την επιτυχία, τον πλούτο. Ακόμα και τα κακά αυτού του κόσμου προσωποιούνται μέσα από αυτή τη διαδικασία με σκοπό να "ξορκιστούν" και να φύγουν από πάνω μας...
Ε λοιπόν, ξέρετε κάτι;...
Τη ζωή μας δεν μπορούν να τη ζήσουν άλλοι. Και εμείς δεν μπορούμε να την περάσουμε στον καναπέ περιμένοντας τη ζωή να συμβεί...
