Καλημέρα..

Καλημέρα σε όλους...

12 χρόνια μετά..

"Πλάκα μου κάνεις;!;! Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια;"

Αναρωτήθηκα μόλις είδα την πρόσκληση. Αυτή που με καλούσε στη συνάντηση των συμμαθητών της Γ΄λυκείου.

Πριν την αποφοίτηση το είχαμε κανονίσει. Θα βρεθούμε 12 χρόνια μετά. Να τα ξαναπούμε στο σχολείο. Συμμαθητές και φίλοι. Να δούμε τί κάναμε από αυτά που θέλαμε και ελπίζαμε.

Κάθομαι σαν παιδάκι και μετράω τα δάχτυλά μου. Πρώτη ανακάλυψη: δεν έχω δώδεκα δάχτυλα! Δεύτερον: Ε, ναι λοιπόν, πέρασαν 12 χρόνια! Απλά μαθηματικά είναι, ξύπνα! Βέβαια, πλέον δεν παίζει σημασία ο αριθμός αλλά η μονάδα μέτρησης..

Τελικά έχουν δίκιο. Η ώρα περνά (συνήθως) αργά, η μέρα σιγά, ο μήνας γρήγορα, ο χρόνος σα νερό..

Τηλέφωνο στον Πάνο.
"Δεν θα πιστέψεις τί έλαβα!"
"Μάλλον το ίδιο με μένα φαντάζομαι!"
"Θα πάμε, έτσι;"
"Εγώ θα πάω, εξάλλου μένω κοντά. Εσύ να μπορέσεις να πάρεις άδεια;"
"Κάτι θα κάνω."

Και όντως κάτι έκανα. Και να'μαστε μπροστά στην πόρτα του παλιού μας λυκείου. Φτάσαμε πρώτοι (μας έφαγε η τυπικότητα). Δεν μείναμε όμως μόνοι για πολύ. Ένας ένας, ή και περισσότεροι, άρχισαν να 'ερχονται. Αγκαλιές, φιλιά, φωνές, γέλια ακολούθησαν. Ευχάριστο: τους θυμόμουν όλους όσους είδα. Αισθάνθηκα πολύ περήφανος γι'αυτό. Δεν φημίζομαι άλλωστε για τη μνήμη μου με τα ονόματα. Δυσάρεστο : δεν ήρθαν όλοι. Κατανοητό όμως. Οι υποχρεώσεις άλλαξαν μέσα σε 12 χρόνια..

Μπήκαμε στην τάξη. Αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά αλλά η ατμόσφαιρα η ίδια. Αισθανόμουν οτι ήμουν αδιάβαστος! Τελικά, η νοοτροπία του μαθητή δεν αλλάζει με τίποτα! Πάλι στο τέλος κάθησα, πάλι για σκονάκια στο θρανίο έψαχνα (παρεπιπτόντως, βρήκα μερικά! Ύποπτο..).

Ήρθε η ώρα του "απολογισμού" του καθενός μας. Οι περισσότεροι παντρεμένοι και η πλειοψηφία αυτών με παιδιά. Λίγοι οι εργένηδες και μάλλον όχι αυτοί που θα περιμέναμε όταν αποφοιτούσαμε.. Όσο για τα επαγγελματικά; Πολύ περιορισμένη η ποικιλία. Και ακόμα λιγότεροι αυτοί που έκαναν αυτό που είχαν διαλέξει...

Φτάνει με το σχολείο! Διάλλειμα! Πάμε για καφέ. Να πούμε και καμιά κουβέντα. Και είπαμε. Πολλές.
Κάποιες γύρω από το σχολείο. Άλλες σε σχέση με τη δουλειά ή την οικογένεια του καθενός. Σχόλια για τα κιλά που βάλαμε ή που χάσμαε. Ακόμα και για την πενταήμερη είπαμε!

Κοίταξα γύρω μου. Ένιωθα πραγματικά σα να μην πέρασε μια μέρα. Ένιωθα οικεία αυτήν την παρέα. Ένιωθα οτι γνώριζα αυτούς τους ανθρώπους και ας είχα χρόνια να δω τους περισσότερους απ' αυτούς. Κι ας μην είχαμε κρατήσει καμία επαφή. Σίγουρα, δεν κουβεντιάζαμε για τα ίδια όπως τότε αλλά ο τρόπος δεν είχε αλλάξει.. Ούτε οι άνθρωποι είχαν αλλάξει. Οι συμπεριφορές όλων μας ίδιες όπως και τότε. Ίσως κάποιοι να άλλαξαν λίγο. Πολύ λίγο όμως. Ακόμα και ο τρόπος που γελάνε ή φωνάζουν δεν άλλαξε..

Συνεχίσαμε και για άλλες δραστηριότητες μέσα στην ημέρα (και τη νύχτα). Ώσπου έφτασε η ώρα του νέου αποχωρισμού. Αποχαιρετηθήκαμε με υποσχέσεις από τους περισσότερους οτι θα κρατήσουν περισσότερη επαφή (θα δείξει αλλά μάλλον είμαι δύσπιστος).

Ραντεβού και πάλι σε 10 χρόνια. "Καλός αριθμός" σκέφτηκα. "Τουλάχιστον θα μου φτάσουν τα δάχτυλα όταν θα πάρω την επόμενη πρόσκληση!"

Αλήθεια, πώς;....

Κάθομαι και διαβάζω τις χθεσινές εφημερίδες. Κυρικάτικες, τεράστιες σε όγκο και ένθετα! Συνήθως αγοράζω 2-3 (για τη σφαιρικότητα της πληροφόρησης ή, έτσι θέλω να πιστεύω) και μέχρι να τελειώσει η βδομάδα τις έχω τελειώσει.

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι ένα άρθρο της καθημερινής το οποίο και βρίσκεται στο παρακάτω link:

Πώς εμφανίζεται η Ελλάδα στον ξένο Τύπο

Το θέμα του προφανές. Το πώς βλέπουν την Ελλάδα οι ξένοι και ειδικότερα μέσα από τα διεθνή ΜΜΕ.

Βρήκα το θέμα ενδιαφέρον καθώς δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο σαν αυτοτελές ρεπορτάζ. Να αποτελεί δηλαδή μια έρευνα και όχι μια αναμετάδοση του πώς βλέπουν οι ξένοι ένα συγκεκριμένο θέμα στην Ελλάδα.

Θετικά είναι τα συμπεράσματα του άρθρου. Τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν οι συντάκτες του. Βέβαια αυτό είναι από την πλευρά των διεθνών ΜΜΕ.

Αναρωτιέμαι όμως... Αλήθεια, πώς μας βλέπουν ως Ελλάδα οι ξένοι; Τί άποψη έχουν για τους Έλληνες οι καθημερινοί άνθρωποι; Αν έχουν βέβαια.. Γιατί δεν είναι όλοι σαν εμάς που έχουμε άποψη επί παντώς επιστητού! Ή μήπως είναι;...

Προσωπικές εμπειρίες έχω πολύ λίγες. Μπορώ να πώ όμως οτι οι λίγες αυτές επιστροφές ήταν θετικές. Βέβαια, οι περισσότερες επικεντρωνόταν στον τουρισμό μας και λιγότερο στους ανθρώπους.

Εσείς τί λέτε; Έχετε κάποια εμπειρία επί του θέματος; Θέλετε να τη μοιραστήτε;

Μάλλον μεγάλωσα...

"Έλα ρε, μην αγχώνεσαι! 60€ τα εισητήρια και 17€ αυτό το CD... Θα μου φτάσουν!"

"Και να μη σου φτάσουν, δεν πειράζει. Θα σου δώσω εγώ. Έχω άλλα τόσα..."

Περίμενα στην ουρά ενός ταμείου καταστήματος σε ένα εμπορικό κέντρο. Μπροστά μου 2-3 άτομα περίμεναν επίσης υπομονετικά τη σειρά τους για να πληρώσουν. Στη δίπλα ουρά εμφανίζονται δύο αγόρια. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 13-14 χρονών. Κάτσανε κι αυτά στην ουρά (λίγο πιο ανυπόμονα από τους άλλους όπως είναι και φυσιολογικό). Κοιτουσαν με θαυμασμό το εξώφυλλο από το CD που επρόκειτο ν' αγοράσουν. Και τότε μεταξύ τους ειπώθηκαν τα πιο πάνω...

Έμεινα για μια στιγμή και τους κοίταζα. Μαζί μου και μερικοί άλλοι γύρω τους.

Πλήρωσα και βγήκα από το κατάστημα. Μαζί μου βγήκαν και τα δύο αγόρια. Χτύπησε το κινητό του ενός, "έλα, πού είσαι;" και άλλα τέτοια σχετικά. Από τα τελευταία μοντέλα της ΝΟΚΙΑ, με όλα τα καλούδια επάνω. Κοντοστάθηκα. Τα δύο αγόρια απομακρύνθηκαν με γρήγορο βήμα, προφανώς πηγαίνοντας να βρουν την παρέα τους.

Παρήγγειλλα καφέ και έκατσα στον καναπέ. Τακτοποίησα κράνος και μπουφάν και έριξα μια ματιά γύρω μου. Η ώρά πλησίαζε 1 το μεσημέρι. Το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο κόσμο. Τα καφέ γεμάτα παρέες παιδιών που συζητούσαν, φώναζαν, γέλαγαν, έπαιζαν με τα κινητά τους, ανακάτευαν με το καλαμάκι το ποτήρι τους. Οι περισσότερες κάτω των 15 καλοκαιριών...

Σταμάτησα να κοιτάω γύρω μου (μη φανώ και αδιάκριτος!) και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις μου. Προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου τα δικά μου παιδικά χρόνια. Θυμήθηκα τις παρέες μου. Εντάξει, επαρχία ήταν, περασμένα χρόνια ήταν, δεν περίμενα να βρώ ημέρες σε καφέ και εμπορικά κέντρα στις αναμνήσεις μου! Αλλά κάτι με ενοχλούσε...

Ήρθε και η κοπέλα με τον καφέ. "Είναι και ομορφούλα" σκέφτηκα και ένα χαμόγελο βγήκε αυθόρμητα. Το τελετουργικό ανακάτεμα, η πρώτη ρουφηξιά, "μμμ, καλό τον κάνανε (πώς κι έτσι), θα περάσει καλά η ώρα". Άλλο ένα ανακατεμα (όχι οτι χρειαζόταν αλλά να έχουμε κάτι να κάνουμε..) και άλλη μια ματιά τριγύρω. " Τί σκεφτόμουν.... Ά, ναι" μονολόγησα. Στο μυαλό μου ήρθαν τα δύο αγόρια. Και ειδικότερα η συζήτηση που είχαν για τα χρήματα.

Δεν είμαι κανένας τσιγκούνης. Ούτε τα μετράω για να τα "κάνω μασούρια". Μάλλον το αντίθετο, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες επιδόσεις στην αποταμίευση. Δεν ήταν αυτή η αιτία.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν οτι είχα συναντήσει δύο παιδιά, μικρά σχετικά, που το καθένα είχε πάνω του πάνω από 80€! Έκανα ασυναίσθητα την μετατροπή. Περίπου 30000 δραχμές! Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να σκεφτώ μια περίσταση που ο ίδιος ή κάποιος στην παρέα μου, σε αυτή ή και σε μεγαλύτερη (παιδική ή εφηβική) ηλικία, να διέθετε, αναλογικά με την εποχή βέβαια, τόσα χρήματα. Και δεν προερχόμασταν από "σφιχτές" οικονομικά οικογένειες. Μικρομεσαίοι οι περισσότεροι, κάποιοι καλύτερα ακόμα. Χαρτζιλίκι μας δίνανε καθημερινά. Ότι μας χρειαζόταν βασικά για το σχολείο, άντε και για κάτι παραπάνω.

"Βρε λες να τα μαζεύαν τα παιδιά;" σκέφτηκα. Αλλά και πάλι, για δοκίμασε να μαζέψεις 80€ μόνο από χαρτζηλίκι από το οποίο όλο και κάτι θα ξοδεύεις καθημερινά! Δε μου πολυβγαίνανε τα νούμερα (τουλάχιστον αυτά που υπολόγιζα)...

Κι άλλη ρουφηξιά. ΆΛλη μια ματιά γύρω. "Περισκόπιο έχεις καταντήσει!" σκέφτηκα. Κάποιες κυρίες ήρθαν και κάθησαν λίγο πιο πέρα. Τα παιδά τους άρχησαν να... ερευνούν το γύρω χώρο. Η συζήτηση έφτασε στα ψώνια που είχαν κάνει. Τα παιδιά ξαναγύρισαν. "Μαμά, μαμά, δώσε μου λεφτά να πάω να πάρω κάτι που είδα σε μια βιτρίνα!". "Να παιδί μου πάρε. Πόσα θέλεις;". "Τόσα". "Να, πάρτα και πήγαινε".

Καπνός η μικρή. Σε λίγο επέστρεψε με το νέο της απόκτημα. Κόκκαλο εγώ. "ΜΑ ΚΑΛΑ, ΕΤΣΙ ΤΑ ΕΔΩΣΕ, ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΙ, ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ;" μουρμούρισα. Πάλι με τα μούτρα στον καφέ. "Έχω χάσει επεισόδια νομίζω..." έλεγα στον ευατό μου. Ξανασκέφτηκα τα δύο αγόρια. Και τότε τα συνδύασα. Και ταράχτηκα.

"Σύγχρονες" παιδαγωγικές μέθοδοι σε μια "σύγχρονη" κοινωνία. Αγοράζω άρα υπάρχω. Έχω άρα μετράω. Γι' αυτό φροντίζουμε από νωρίς να βάζουμε τα παιδιά στο νόημα. Η μήπως είναι χειρότερα;....

"Μάλλον έιναι..." σκέφτομαι. Σκέφτηκα μια σημερινή οικογένεια. Οικογένεια με παιδιά. Ποιές είναι οι πιθανότητες να μη δουλεύουν και οι δύο γονείς; Μάλλον λίγες. Τί σημαίνει αυτό εκτός των άλλων; Λιγότερος χρόνος για τα παιδιά. Και τί κάνουμε γι'αυτό;

Προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά. Με δώρα, με παιχνίδια. Να εξάγοράσουμε τις τύψεις μας.

Αν νιώθουμε βέβαια. Γιατί μπορεί να κάνουμε τα χατήρια των παιδίων μόνο και μόνο για να φύγουν από τα πόδια μας. Για να μην χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουμε αρνούμενοί τους κάτι. Και να τα χρηματα, και να τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα κινητά...

"Αχ, αυτά τα κινητά!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Για να βρίσκουμε τα παιδιά μας, λένε. Να μπορούν να μας βρούνε αν μας χρειάζονται. "Λογικό" σκέφτηκα. Οι καιροί είναι πονηροι, θέλει και ο γονιός να αισθάνεται (έστω και υποτυπωδώς) μια ασφάλεια. Και πρέπει από 8 χρονών να έχουν κινητά τηλέφωνα; Και να είναι και τα τελευταία που κυκλοφορούν; "Ε, πώς να το κάνουμε, αφού το άλλο παιδί το έχει, το δικό μου πώς..;".. Και μετά έχουμε "κινηματογραφικές" προβολές από ταινίες "γυρισμένες" στα σχολεία... Τέλοσπάντων. Δικαιολογίες. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα..

"ΆΛλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλες συνήθειες" σκέφτηκα πίνωντας την τελευταία γουλιά. Κάνω νόημα, έρχεται η κοπέλα για να πληρώσω (η νοστιμούλα που λέγαμε), άλλο ένα (αυθόρμητο) χαμόγελο, χαμογελά κι αυτή...

Κατεβηκα προς το πάρκινγκ. Σκέφτομαι πάλι τα ίδια. Λιγότερο επιθετικά όμως από πρίν. "Ίσως αυτή να είναι η ροή των πραγμάτων τελικά, μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας" συλλογίζομαι. Μήπως εγώ τί θα έκανα αν ήμουν στη θέση των παιδιών; "Μ' ένα κινητό στο χέρι μάλλον θα ήμουν και θα έστελνα μηνύματα!".

Έδιωξα κατευθέιαν αυτή τη σκέψη! Δε μου άρεσε η εικόνα. "Μάλλον μεγάλωσα..." σκέφτηκα φωναχτά καθώς ανέβαινα στη μηχανή.

Έβαλα μπροστά. Ο δρόμος γρήγορα με έφερε στη εθνική. Μπροστά ο ορίζοντας. "Όχι σήμερα" ψιθύρισα. "Αύριο θα τα πούμε.. Πρωί, πρωί..". Του έκλεισα το μάτι και έστριψα για το σπίτι.

Παρκάρωντας ήρθαν ξανά οι μεσημεριανές σκεψεις. "Βρήκα τί θα γράψω στο blog" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Είναι όμως για χαμόγελα;...

Για να ευθυμήσουμε...!

Ομολογώ οτι το προηγούμενο post ήταν κάπως στενάχωρο.

Το παρακάτω όμως δεν είναι!! Και για να αλλάξει η διάθεση ρίξτε μια ματιά..:-)

Εκεί που φυσαέι ο Χιντουκούς...

Διαβάζοντας τα τελευταία posts της Σοφίας στο Κόκκινες Νύχτες, ομολογώ πως ζήλεψα (με την καλή έννοια πάντα!) λιγάκι ως αναφορά στη φωτογραφική της μηχανή και τον τρόπο που περιέγραφε τη σχέση της μαζί της. Και επείδή δεν πάω πίσω μονολόγησα: "Σαν πολύ να έχει κάτσει η φωτογραφική στο ράφι..."

Και επειδή μ' αρέσει να προετοιμάζομαι, έστω και ελαφρώς, έκατσα να αποσυμφορήσω τον σκληρό μου δίσκο από παλιές φωτό και να οργανώσω λίγο τις υπόλοιπες.

Έτσι και έκανα. Με μεγάλη αφοσίωση μπορώ να πώ! Κάθε φάκελλος που άνοιγα μου έφερνε μαζί και τις (ξεχασμένες) αναμνήσεις από την συγκεκριμένη περίσταση. Μέχρι που έφτασα σε αυτήν εδώ τη φωτογραφία...


Είναι μια μικρή Αφγανή που κουβαλάει μια μικρή κανάτα με (πολύτιμο) νερό στο σπίτι της. Σταμάτησα λίγο και έμεινα να την κοιτάζω. Να την κοιτάζω και να θυμάμαι τους 4 μήνες του 2005 που ο δρόμος μου με έφερε στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του Αφγανιστάν.

Δεν είναι οτι προσπάθησα ποτέ να τους ξεχάσω. Είναι άλλωστε κάτι τόσο διαφορετικό από την δικιά μας καθημερινότητα που και να το θες μάλλον είναι δύσκολο. Άλλωστε, θεωρώ οτι πραγματικά, εν τέλει, ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Μια εμπειρία ζωής.

Συνέχισα να ταξιδευώ μέσα από τις φωτογραφίες. Τελικά έχω πολλές (πάρα πολλές!). Όχι τόσες δικές μου, όσο άλλων που γνώρισα εκεί και μοιραστήκαμε τις εικόνες μας.


Το ταξίδι με ξαναπήγε μέσα στους δρόμους της πόλης, μιας πόλης που οι παλιότεροι Αφγανοί μας λέγανε οτι είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες και η μορφή της καμιά σχέση δεν είχε με τη σημερινή της μορφή. Τώρα στα περισσότερα μέρη της (πολύ μεγάλης) πόλης υπάρχουν ερέιπια, χώμα, σκόνη και μαζί, έλλειψη πόσιμου νερού (για ηλεκτρικό και αποχετευτικό δε συζητάμε..). Τα μαγαζιά είναι όλα υπαίθρια (μην ρωτάτε για κανόνες υγειινής, εδώ οι άνθρωποι δεν είχανε ξαναδεί φάρμακα στη ζωή τους..)



Ανοίγω τον επόμενο φάκελλο και η οθόνη γεμίζει από εικόνες ανθρώπων. Μεγάλων και μικρών. Κυρίως μικρών. Δεν ξέρω γιατί αλλά οι περισσότεροι από όσους "απαθανατίζαμε" το πέρασμά μας από εκεί, είχαμε μια προτίμηση στο να φωτογραφίζουμε τα παιδιά που συναντούσαμε. Ίσως γιατί τελικά να ήταν η ειλικρινέστερη και περιγραφικότερη εικόνα της κατάστασης όπως τη ζούσαμε. Η μάλλον, όπως τη ζούσανε τα ίδια. Γιατί οποιαδήποτε σύγκριση με το πώς είμασταν εμείς, έστω και μακριά από τις χώρες μας, έστω και μέσα στα στρατόπεδα, είναι τουλάχιστον γελοία.





Συνέχισα να προχωρώ στις υπόλοιπες φωτόγραφίες. Είναι τόσες πολλές που αποκλείεται να τις προλάβω όλες. Και όσο προχωρώ τόσο περισσότερο μελαγχολώ. Μελαγχολώ όχι τόσο για αυτά που βλέπω. Αυτά με στεναχωρούν. Το να βλεπεις έναν ολόκληρο λαό (οποιονδήποτε λαό) σε τέτοια κατάσταση εξαθλίωσης, έχωντας βιώσει 4 πολέμους μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, είναι σίγουρα καταθλιπτικό.



Μελαγχολώ γιατί θυμήθηκα τί είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όταν γύρισα.

Είχα υποσχεθεί οτι θα εκτιμώ πολύ περισσότερο από δω και στο εξής αυτά που έχω. Τα μικρά και καθημερινά. Τα δεδομένα για τους περισσότερους από εμάς.

Οτι θα ασχολούμαι περισσότερο με τα ουσιώδη και όχι τα επουσιώδη.

Οτι θα κάνω περισσότερα για το περιβάλλον, για τους γύρω μου, για αυτούς πιο μακριά από εμένα.

Αμ δε!
Αυτό κράτησε λίγους μήνες. Μετά, πάλι στα καθ' ημάς. Ξεχασμένα όλα, ή σχεδόν όλα. Πάντα κάτι μένει, ανάλογα της έντασης της εμπειρίας. Και, συνήθως, χρειάζεται κάτι εξίσου κάτι έντονο να σε επαναφέρει.


Τελικά, μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.... Πόσο μάλλον αν είναι περισσότερες από χίλιες εικόνες!

Και σου θυμίζουν τη στιγμή που βρεθηκες μπροστά σε ένα πατέρα. Ένα λεβεντάνθρωπο με τα πιο καθαρά μάτια που είδες ποτέ σου. Και ο άνθρωπος αυτός να σε παρακαλάει να του δώσεις το μπουκάλι το εμφιαλωμένο νερό που κρατάς (και μάλλλον μετά από λίγο θα πετάξεις μισοτελειωμένο γιατί θα έχει... ζεσταθεί!) για να πιεί το παιδάκι που κρατάει στη αγκαλιά του το οποίο είναι άρρωστο με ελονοσία και το νερό στην.... καλύβα (ο Θεός να την κάνει) που μένουν είναι μολυσμένο και δεν έχει να του δώσει...

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν αισθάνομαι άσχημα γι' αυτά που έχω και ζω στην καθημερινότητά μου. Ούτε έχω ενοχές. Δεν μου χαρίστηκαν ούτε τα έκλεψα από κανένα. Ούτε και φυσικά θέλω να κάνω κανένα να αισθανθεί έτσι.

Να ταρακουνηθώ και να ταρακουνήσω θέλω μόνο. Για να συναινσθανθούμε λιγάκι το τί έχουμε. Πόσο δεδομένα θεωρούμε ορισμένα πράγματα. Όπως το νερό στο σπίτι μας. Όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Όπως το φαγητό στο ψυγείο μας. Όπως μια ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο..

Σκεφτήκατε ποτέ τη ζωή σας χωρίς αυτά; Δύσκολα τα πράγματα... Εδώ κόβεται καμιά φορά το ρεύμα ή το νερό και αισθανόμαστε τον κόσμο μας να χάνεται! Και τότε αρχίζουν τα "πω πω, πώς ζούσε ο κόσμος χωρίς αυτά"...

Λοιπόν, πολύς κόσμος, μα πάρα πολύς κόσμος ζεί ακόμα χωρίς αυτά. Και στο μέλλον μπορεί να ζούμε και εμείς χωρίς αυτά. Με το περιβάλλον να καταρρέει σιγά-σιγά, με την απληστία του "συγχρονου" τρόπου ζωής μας..

Ευχολόγια για το "ας ελπίσουμε να γίνει κάτι..." δε θα γράψω. Δε με εκφράζουν πιά. Γιατί θυμήθηκα.

Θα συνεχίσω να απολαμβάνω αυτά που έχω. Θα συνεχίσω να εκμεταλλέυομαι τα πλεονεκτήματα του τρόπου ζωής μου, του σύγχρονου, του τεχνολογικού.

Αλλά πλέον θα έχω συναίσθηση και θα εκτιμώ αυτά που έχω. Και θα προσπαθήσω να τα διατηρήσω. Και να τα προστατέψω για να τα βρουν και οι επόμενοι. Και να βοηθήσω κι άλλους, κοντά μου ή μακριά μου, να ζήσουν έστω για μια μέρα καλύτερα.

Δεν είμαι κανένας σταυροφόρος. Ούτε εξτρεμιστής. Ούτε ακτιβιστής. Απλά έτυχε να δω και την άλλη, τη μεγάλη, όψη του νομίσματος που λέγεται ο κόσμος γύρω μας. Θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Μεγάλα παιδιά είστε, είμαι σίγουρος οτι θα παρετε κάτι απ' όλα όσα διαβάσατε (αν φτάσατε ως το τέλος και δεν κουραστήκατε) παραπάνω.

Περιμένω, απ' όποιον/α νίωσει την ανάγκη, να μοιραστούμε τις δικές σας απόψεις.

Ακούσματα..

Παίρνω τη μουσική και τα τραγούδια που ακούω αρκετά σοβαρά θα έλεγα. Γενικώς δεν "συγκλονίζομαι" με τα ελαφρά άσματα της εποχής (ξένα ή ελληνικά) που θέμα τους έχουν τα ίδια και τα ίδια. Δεν σημαίνει οτι δεν τα ακούω. Τα πάντα έχουν την ώρα, το χώρο και την παρέα τους. Αλλά, πώς να το κάνουμε,ο κανόνας γενικά είναι πως άλλο σουξέ και άλλο τραγούδι...

Ομοίως δεν φανατίζομαι με ένα συγκεκριμένο τραγουδιστή ή τραγουδίστρια επειδή είναι της μόδας ή επειδή είναι ωραία ή επειδή "κουνιέται" καλά..

Τραγούδι δεν είναι η εμφάνιση του τραγουδιστή, ούτε το βιντεοκλίπ του.

Τραγούδι, για μένα, είναι η μουσική, οι στίχοι, το πώς αυτά "παντρεύονται" μέσω της φωνής και περνάνε μέσα μας. Γιατί εκεί περνάει ένα ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Που θα μας κάνει να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε, να συγκινηθούμε, να γελάσουμε, να το θυμόμαστε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Φυσικά και κανένα είδος μουσικής δεν πρέπει να μείνει απ' έξω. Οι προσωπικές προτιμήσεις του καθενός είναι απόλυτα σεβαστές. Όπως και δεν πρέπει να αποκλείσουμε και κανένα τραγουδιστή ή συνθέτη. Το αντίθετο. Θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες και ακούσματα. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα βρεις κάτι που θα σε τραβήξει. Από την πίστα ενός "σκυλάδικου" έως ένα δίσκο metal!

Η μουσική και το τραγούδι προδίδει αλλά και διαμορφώνει χαρακτήρα. Επηρεάζει, πολλαπλασιάζει και εντείνει συναισθήματα, Μεταδίδει μηνύματα και πιστεύω.

Συμπέρασμα: Δεν πρέπει να ακούμε ανυποψίαστοι... Ό,τι κι αν είναι αυτό που ακούμε.

Και πώς προέκυψαν όλα αυτά; Πώς αλλιώς; Από ένα τραγούδι. Μέσα από ένα CD που είχα ξεχάσει και σήμερα το ξανάπαιξα και μου έφερε ξανά τις ίδιες σκέψεις όπως όταν το πρωτοάκουσα.

Με τη φωνή (φωνάρα) του Νίκου Ξυλούρη τα παρακάτω λίγα, απλά, ξεκάθαρα:

"Αυτόν τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε, ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει.

Αυτόν τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον είχαν πρώτα.
Γέλα φίλε μου, δεν είναι και για λύπη.

Αυτόν τον κόσμο τον καλό, σε μας τον παραδώσανε.
Τρέχα φίλε μου και μη βαριά τον παίρνεις.

Αυτόν τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον καρτεράνε.
Σκέψου φίλε μου την ώρα που θα φεύγεις...."

Επίκαιρο, δε βρίσκετε;...

Made in Greece

Αφού στην, κατά τα άλλα πανέμορφη χώρα μας, δεν παράγουμε τίποτε άλλο εκτός από πολιτισμό (η τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε), τουλάχιστον να φτιάξουμε μερικά blogs για να αλλάζουμε απόψεις πολιτισμένα!

Αν αυτό μάλιστα οδηγήσει κάποιον ή κάποιους από εμάς να αλλάξουμε κάποιες ιδέες και να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας ή και τους άλλους τότε ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί.

Καλως ήρθατε!