Και το όνομα αυτού...;;;

Άνω Μακεδονία, Κάτω Μακεδονία, Πέρα Μακεδονία, Δώθε Μακεδονία.. και άλλες τέτοιες πολλές "παραλλαγές" του ίδιου θέματος "κυκλοφορούν" ανάμεσά μας τον τελευταίο καιρό. Και πιό είναι το θέμα; Μα, φυσικά, η οριστικοποίηση του ονόματος των Σκοπίων μέσω της πρότασης Νίμιτς προς τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και των Σκοπίων.

Και βέβαια το θέμα αυτό δεν είναι καθόλου αστείο. Κάθε άλλο μάλιστα. Είναι κάτι που πρέπει να το πάρουμε, ως Έλληνες, πολύ στα σοβαρά. Γιατί, η απόφαση που θα παρθεί έχει τη δυναμική να μας φέρει, ως χώρα και ως άτομα, σε πολύ δύσκολη θέση. Και ιστορικά και ηθικά.

Και αυτό για τον εξής απλό λόγο. Έστω οτι η γειτονική χώρα τελικά προσφωνείται με ένα όνομα που σαν συνθετικό του περιέχει τον όρο "Μακεδονία". Είναι δυνατόν, να είμαι κάτοικος αυτής της χώρας, να λέγομαι πλεόν επίσημα "Άνω μακεδόνας", "Νέομακεδόνας" ή όπως αλλιώς προκύψει και να είμαι ευχαριστημένος μόνο από αυτήν την "γεωγραφική" αναγνώριση; Για το λόγο αυτό και μόνο τραβάει αυτή η ιστορία τόσα χρόνια; Είναι δυνατόν να μη ζητήσω και κομμάτι(α) από την ιστορία; Ούτως η άλλως, η γενιά που τώρα κυβερνά τα Σκόπια έχει μεγαλώσει με βιβλία ιστορίας που θέλουν τον Μέγα Αλέξανδρο να έχει σκοπιανική καταγωγή. Πώς αυτοί οι άνθρωποι να αρκεστούν μόνο στο όνομα; Προσωπικά, αν ήμουν στη θέση τους δεν θα μου αρκούσε μόνο αυτό. Και γιατί άλλωστε; Και τότε ποιός θα τρέχει να τα μαζέψει. Και πώς;..

Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή στο παραπάνω ζήτημα. Και αυτή είναι η τάση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να μην λύνει προβλήματα αλλά να κουκουλώνει, να παρατείνει ή να μεταθέτει αυτά για όταν δεν υπάρχει περιθώριο. Τότε που θα πρέπει να συμβιβαστούμε, τότε που οι άλλοι θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι, τότε που δεν θα έχουμε ή θα έχει η άλλη πλευρά καλύτερη υποστήριξη..

Τότε που θα προσμένουμε από τους φίλους μας... Μα καλά, υπάρχει πραγματικά άνθρωπος που πιστεύει οτι στην πολιτική, και μάλιστα στην εξωτερική πολιτική, υπάρχουν φιλίες; Και αν υπήρχε, το πιστεύει αυτό ακόμα; Ως πότε η αντίληψή μας περί εξωτερικής πολιτικής θα βασίζεται σε εχθρούς και φίλους; Ό,τι κάνουμε, μόνοι μας κατ' αρχήν πρέπει να το κάνουμε. Αν πείσουμε και κάποιους ακόμα στην πορεία έχει καλώς. Αλλά την πορεία και τη συζήτηση για τα δικά μας θέματα πρέπει να την ξεκινάμε εμείς και όχι άλλοι.

Πρέπει να μας απασχολεί τι γίνεται γύρω μας. Όλους μας ατομικά. Και στη "γειτονιά" μας αλλά και πέρα από αυτήν. Ο κόσμος όλος αλληεπιδρά μεταξύ του. ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι αυτόνομος. Πόσο μάλλον η δεδομένων δυνατοτήτων Ελλάδα. Αλλά αυτό δε σημαίνει οτι πρέπει να δεχόμαστε ό,τι μας παρουσιάζουν. Οτι πρέπει να ξεχνάμε μόνο και μόνο επειδή δεν αποτελεί πρωτοσέλιδο. Οτι πρέπει να κουκουλώνουμε γιατί δεν μας συμφέρει. Γιατί ό,τι δεν προσέχουμε, εκούσια ή (ακόμα χειρότερα) ακούσια, θα μας χτυπήσει αργά η γρήγορα την πόρτα σαν τετελεσμένο ή, στην καλύτερη περίπτωση, πιο εκβιαστικό από την προηγούμενη φορά... Και μετά κανένα δημοψήφισμα και κανένα συλλαλητήριο, όσο δίκιο κι αν έχει, δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία. Γιατί στον υπόλοιπο κόσμο θα ισχύουν αυτά που αποφασίστηκαν ερήμην μας..

Υ.Γ. περι εξωτερικής πολιτικής: Όποιος πιστεύει οτι η πολιτική γίνεται πολύ διαφορετικά απ' ότι παρουσιάζεται στην ταινία "Charlie Wilson's War" μάλλον, κατά τη γνώμη μου, είναι ρομαντικός. Πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου κακό. Δε σημαίνει όμως οτι είναι και πραγματικότητα..

By the book...

Τη χρονιά που ο Τζόρτζ Όργουελ αποφάσισε να γράψει το τελευταίο του βιβλίο, το ημερολόγιο έδειχνε 1949. Του έδωσε το τίτλο 1984, θέλωντας, ίσως, να "προφητεύσει" τα μέλλοντα..

Δεν το έχω τελειώσει ακόμα το βιβλίο. Ο λόγος είναι οτι το διαβάζω ΠΟΛΥ αργά. Είναι από τις ελάχιστες φορές που το έχω κάνει αυτό. Για εσάς βέβαια αυτό δε σημαίνει τίποτα, για μένα όμως σημαίνει οτι αυτό που διαβάζω περνάει και λίγο πιο μέσα από τα μάτια..

Είναι τρομακτικό το τί έχει γράψει μέσα ο συγγραφέας. Διαβάζοντάς το, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο πως όσοι μιλούν για τον "Μεγάλο Αδερφό" εννοώντας κάμερες και παρακολουθήσεις, μάλλον δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο!! Είναι τόσα, μα τόσα περισσότερα γραμμένα εκεί μέσα!! Αφορά πολιτική, καθημερινότητα, σχέσεις, απάτη, δολοπλοκία και άλλα πολλά.

Εκείνο όμως που πραγματικά κόβει την ανάσα είναι το οτι πολλά απ' όσα είναι γραμμένα νιώθεις οτι τα ζεις, οτι τα γνωρίζεις ή οτι πρόκειται πολύ σύντομα να συμβούν.. Και εκεί σταματάς το διάβασμα. Πίνεις άλλη μια γουλιά καφέ, ξαναδιαβάζεις τη σελίδα, ξανακλείνεις το βιβλίο. Ανοίγεις την τηλεόραση, βλέπεις ειδήσεις ή όποιαδήποτε άλλη εκπομπή και σου έρχεται ένα dejavu... Κι όλα αυτά από κάποιον που έζησε 59 χρόνια πριν!!

Αν δεν το έχετε διαβάσει, σας προ(σ)καλώ να το κάνετε. Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε σε όλα, άλλωστε ούτε κι εγώ το κάνω. Αλλά φτάνει για να σας βάλει σε υποψίες. Εγκεφαλικές ασκήσεις..