Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τις ειδήσεις. Έκλεισα την τηλεόραση. Φωτιά παντού. Καίγεται η μισή Πελοπόννησος, μπορεί και παραπάνω. Υπολογίζονται 20 νεκροί ως τώρα, ίσως και περισσότεροι..

Το θέατρο του παραλόγου στα τηλεοπτικά παράθυρα. Να μιλάνε ταυτόχρονα δημοσιογράφοι, βουλευτές, πυροσβέστες... Και το τραγικότερο. Να ακούς τηλεφωνήματα από ανθρώπους εγκλωβισμένους να ζητάνε βοήθεια! Από την τηλεόραση! Γιατί δεν βρίσκουν κανέναν άλλο στο τηλέφωνο... Και η φωτιά να έρχεται προς αυτούς...

Το κακό απόγινε.. Δεν ξέρω πώς να νοιώσω. Κάπου θέλω να ξεσπάσω αλλά πού; Κάτι πρέπει να φταίει αλλά τί; Έλλειψη μέσων; Συντονισμού; Το κακό μας το κεφάλι φταίει; Δεν ξέρω..

Δεν λέω οτι είναι δυνατόν να μην καεί ούτε ένα στρέμα δάσους σε κάθε φωτιά, είναι αστείο να το περιμένει κανείς αυτό. Αλλά 20 άνθρωποι; Και πόσοι άλλοι αγνοούμενοι;

Για όλα είμαστε έτοιμοι στα λόγια.. Και όλο χάος επικρατεί σ'αυτή τη χώρα. Από τότε που θυμάμαι. Ο καθένας για την πάρτη του και την προσωπική του προβολή...

Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Έστω το ένα. Γιατί μπορεί οι άνθρωποι να έχουν δύο αλλά είναι απασχολημένα να μουντζώνονται και να βγάζουν τα μάτια ο ένας του άλλου...

Απλά πράγματα...

Σπίτι, σάββατο και βαριέμαι. Ξαπλωμένος και κοιτάω το ταβάνι. Είναι πρωί ακόμα βέβαια (πολύ πρωί για να λέμε και την αλήθεια) αλλά δεν με πιάνει ύπνος. Δεν θέλω να κάτσω μέσα σήμερα, θέλω να κάνω κάτι αλλά δεν ξέρω τί θελω.

Σηκώνομαι από το κρεββάτι και πηγαίνω στο παράθυρο. Ο ήλιος μόλις έχει σηκωθεί πάνω από τα βουνά της Εύβοιας. Ξημέρωσε. Κατεβάζω το βλέμμα. Και βλέπω τη μηχανή μου. "Αυτό είναι. Πάμε βόλτα. Κι όπου πάμε".

Σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω το Θοδωρή. Χτυπάει, χτυπάει.. "Να δεις που θα κοιμάται ακόμη (περίεργο τέτοια ώρα!!!)". Τελικά μια γλυκιά (αγουροξυπνημένη) φωνή ακούγεται: "Έλα ρε μαλάκα, τί θες πρωί πρωί; Στον ύπνο σου με έβλεπες;!" "Θοδωρή, καλέ μου φίλε, τσακίσου και ξύπνα, πάμε βόλτα με τις μηχανές!" "Καλά, τρελάθηκες;! Ακόμα δεν ξημέρωσε!" "Σήκω και άνοιξε κανένα παντζούρι να μπεί λίγο φως μέσα στην τρύπα που κοιμάσαι! Ντάλα μεσημέρι είναι σου λέω. Άντε, ΞΥΠΝΑ! Και πάρε και τηλέφωνο κανέναν άλλο να πάμε παρέα."

Μετά από μια ακόμη ποιό εγκάρδια και πολιτισμένη συνέχεια του παραπάνω διαλόγου, ο Θοδωρής σηκώθηκε τελικά (όχι οτι ήθελε και πολύ!!!). Μερικά τηλέφωνα ακόμα να μαζευτεί μια μικρή παρέα και φύγαμε. "Που θα βρεθούμε;" "Ραντεβού έξω από το αεροδρόμιο στο Τατόι στις 9. Θα ανεβούμε την Πάρνηθα. Ξέρει ο Γιώργος ένα πολύ ωραίο στενό δρόμο όλο στροφές, μέσα στα δέντρα."

Έτσι και έγινε. Στις 9 όλοι ήταν έξω από τη πύλη του αεροδρομίου. Τελικά καταφέραμε να μαζευτούμε 4 μηχανές και 5 νοματέοι. Ένα μίνι συμβούλιο για τα διαδικάστικά (πού περίπου πάμε στο χάρτη, ποιός πάει μπροστά, ποιός τελευταίος) και φύγαμε!!

Η διαδρομή ξεκινησε από το Τατόι με προορισμό τη Μαλακάσα. Ένας στενός δρόμος, σε πολά σημεία με το ζόρι μια-μιάμιση λωρίδα. Συνεχείς στροφές και ατελείωτο ξεφάνταμα!! Και πράσινο! Πολύ πράσινο. Ευτυχώς εκεί δεν έφτασε η φωτιά..

Τέσσερις μηχανές και πέντε άνθρωποι να το διασκεδάζουν. Όπως μπορούσε καλύτερα ο καθένας. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να είσαι και ο καλύτερος αναβάτης του κόσμου για να απολάυσεις μια τέτοια βόλτα. Διάθεση και καλή παρέα να υπάρχει. Και την ημέρα αυτή υπήρχαν και τα δύο. Χώρια που η εξάσκηση σε τέτοιο δρόμο θέλεις δε θέλεις σε κάνει καλύτερο και οδηγικά.. Αφού βέβαια δεν πέσαμε και σε κανάνα γκρεμό... Όλα καλά!!!

Φτάσαμε στη Μαλακάσα. Δίλλημα. Να πάμε πίσω, να πάμε προς Αθήνα ή να πάμε θάλασσα; Ποιό δίλλημα; Πάμε θάλασσα!! Η παρέα κατηφορίζει προς Ορωπό. Ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, προσπεράσεις και 15 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει. Στάση για καφέ και φαγητό. Οι χαζομάρες και τα πειράγματα είχαν την τιμητική τους με επίκεντρο τις "φοβερές" οδηγικές μας ικανότητες και τις "φανταστικές" μηχανές μας! Είχαμε και καιρό να βρεθούμε οπότε έγινε χαμός. Είχαμε αρκετό χρόνο να καλύψουμε με τη συζήτηση..

Η ώρα πέρασε. Στομάχια και ρεζερβουάρ γεμίσανε. Ήρθε η ώρα της επιστροφής. Χαιρέτησα την υπόλοιπη παρέα που συνέχιζε για Αθήνα. Θα συνέχιζα για λίγο ακόμα τη βόλτα. Ούτως η άλλως είναι μόλις απόγευμα. Ο δρόμος, ακολουθώντας την παραλία με πήγε στη Χαλκίδα. Στάση για δεύτερο καφέ. Κάθισα και αφουγκράστικα μια στιγμή τον εαυτό μου.

Αισθανόμουν χαρούμενος. Είχα περάσει πραγματικά καλά! Και πώς έγινε αυτό; Απλά πράγματα... Λίγοι φίλοι και γνωστοί που πέρασαν μαζί χρόνο για να κάνουν κάτι που τους αρέσει. Που τους γεμίζει. Ανθρώπινη επαφή χωρίς να περιμένεις τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ξεγνοιασιά!! Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη..

Πορεία για το σπίτι με τον ήλιο να χάνεται πίσω από την Πάρνηθα.. Αλλά τώρα δεν είμαι όπως το πρωί. Γέμισα τις "μπαταρίες" μου και γυρνάω με χαμόγελο. "Θα το ξανακάνουμε" σκέφτομαι.. Άλλωστε, είναι τόσο απλό..