Γιορτάζουμε...

Από τις * Νοεμβρίου η Πολεμική Αεροπορία γιορτάζει. Τα αεροδρόμια είναι ανοιχτά και σας περιμένουν!!! Σε όσους δε βαρίούνται θα τα πούμε στην Τανάγρα..

Από ψηλά..

Λίγο μετά από το μεσημέρι, πάνω από το κεντρικό Αιγαίο.. Επιστρέφουμε από άλλη μια αποστολή. Έλεγχοι στο αεροπλάνο, συνομιλίες με το σταθμό ραντάρ, πορείες και ύψη επιστροφής. Οι φωνές είναι πιο χαλαρές, η ένταση έχει κοπάσει, η αποστολή τελειώνει..

Ησυχία στον ασύρματο για λίγο. Μου δίνεται η ευκαιρία να χαζέψω το Αιγαίο από κάτω. Μια εκπληκτική ημέρα σήμερα, από αυτές που μου αρέσουν πολύ στο φθινώπορο. Ελαφρύ κρύο, χωρίς ίχνος από σύννεφο, με φοβερές ορατότητες..

Κοιτάζω βόρεια. Είμαστε πάνω από την Ικαρία και όμως μπορώ να δω το Άγιο Όρος! Τα πάντα φαίνονται πεντακάθαρα, σα να βρίσκονται δίπλα σου, σα να μπορείς να απλώσεις το χέρι σου να τα φτάσεις.. Μια ματιά νότια. Πάτμος, Κως Ρόδος, Σαντορίνη και στο βάθος αχνοφαίνονται τα βουνά της Κρήτης. Αληθινός πίνακας, πράσινες και καφέ πινελιές πάνω στον μπλέ καμβά της θάλασσας. Όλα μάλλον είναι πιο όμορφα από ψηλά..

"Όλα καλά;", ακούω από τον ασύρματο. Ανησύχησε ο #2, δεν ακούστηκα αρκετή ώρα στον ασύρματο. Κοντεύουμε Εύβοια, πρέπει να αλλάξουμε και συχνότητα.

"Όλα ΟΚ!" απαντάω. "Γίνεται καλύτερα;" σκέφτομαι...

Επιφυλάξεις..

Παρακολουθούσα τις τελευταίες μέρες στα ΜΜΕ (ηλεκτρονικά και μη) την προβολη, την μεγάλη προβολή θα έπρεπε να πω, στην κίνηση από μέρους μεγάλου αριθμού Ελλήνων χρηστών του διαδικτύου (και ειδικότερα bloggers) σχετικά με το περιβάλλον. Σωστός ο σκοπός, σκέφτηκα, μεγάλη (ευτυχώς!) η συμμετοχή! Όλα καλά. Η μήπως όχι;...

Είναι κάτι που δε μου αρέσει σε αυτές τις ενέργειες. Δεν είναι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφορά και τις προηγούμενες αλλά και τις επόμενες. Η αφορμή και το θέμα αυτών δεν έχει σημασία, ασχέτως αν το τρέχον ζήτημα (καυτό και κατεπείγον αδιαμφισβήτητα) είναι το περιβάλλον.

Αυτό που δε μου αρέσει είναι οτι όλο και πιο συχνά, κάποιος χρεώνεται προσωπικά τους καρπούς της συγκέντρωσης τόσων ανθρώπων που δείχνουν το ενδιαφέρον τους. Τελευταία άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους, επώνυμα, στην τηλεόραση αλλά και στα έντυπα ΜΜΕ.

Και τί σημαίνει αυτό και γιατί θα πρέπει αυτό να με ενοχλεί, θα σκεφτεί εύλογα κάποιος.. Με ενοχλεί γιατί όλο και πιο συχνά έχω την αίσθηση πως κάποιοι μετράνε τις δυνάμεις τους. Τη δύναμη να επηρεάσουν και να κατευθύνουν τις απόψεις τους προς ένα κοινό (όπως οι άνθρωποι που επικοινωνούν μέσω διαδικτύου) που, εξ ορισμού, θα ακούσει και σε μεγάλο ποσοστό θα συνδράμει με την συμπαράστασή του αλλά και την παρουσία του.

Το να συγκεντρώσει κάποιος ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων για να εκφράσουν μια διαμαρτυρία είναι κάτι πολύ σοβαρό. Και αν μπορεί να το κάνει μια φόρά, σίγουρα θα μπορέσει να το κάνει κι άλλη.. Για κάποιο άλλο ζήτημα. Που δεν θα είναι τόσο ανιδιοτελές..

Σε τελική ανάλυση, δεν δέχομαι κανένα να μιλάει εκ μέρους μου με βάση την δύναμη που του έδωσε η συμμετοχή η δική μου (και τόσων άλλων). Το μήνυμα τέτοιων ενεργειών δεν είναι οτι κάποιος κατόρθωσε να συγκεντρώσει 15, 20, 30, 500 χιλιάδες άτομα. Το ζήτημα είναι γιατί έγινε αυτό. Σκοπός δεν είναι να αναδείξουμε άτομα αλλά προβλήματα.. Γι' αυτό το λόγο είμαι πλέον επιφυλακτικός...

Εκλογές, 1 μέρα μετά..

Μια μέρα μετά τις εθνικές εκλογές και τα κόμματα μετράνε τη δύναμή τους. Δεν θα επεκταθώ στο ποιός πήρε τί, ποιός έχασε τί και ποιός βγήκε καερδισμένος. Άλλωστε, αυτό το κάνουν ακόμα από εχθές το βράδυ ακόμα πολιτικοί σε δίαφορα πάνελ των τηλεοπτικών καναλιών. Για όσους θέλουν βέβαια τις εκλογές σε αριθμούς ας δούνε το παρακάτω link του Υπουργείου Εσωτερικών:

http://www.ekloges.ypes.gr/pages/index.html

Σε ένα μόνο συμπέρασμα θα σταθώ της όλης, ως τώρα, πολιτικής συζήτησης. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις δείχνουν να συμφωνούν οτι σε αυτές τις εκλογές οι πολίτες θέλησαν να περάσουν ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα που λέει οτι θέλουμε κάτι να αλλάξει. Άμεσα. Ασχέτως αν δεν άλλαξε το κόμμα που είναι στην εξουσία.

Μένει, πιστεύω, σε εμάς να μετρήσουμε πλέον τη δική μας δύναμη ως πολίτες και ως εκλογικό σώμα. Να δούμε πόσο πραγματικά μας υπολογίζουν και πόσο σωστά "αφουγκράζονται", κατα πως λένε, την ψήφο μας. Και θα το δούμε στις επόμενες ημέρες. Από τον τρόπο που διαχειρίζονται τα εισελθώντα στη Βουλή κόμματα την ψήφο μας. Από το βαθμό που κάτι θα φανεί οτι αλλάζει, ή όχι, τις επόμενες κιόλας ημέρες.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε. Η ψήφος μπορεί να είναι η πανηγυρικότερη έκφραση της δημοκρατίας και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη. Αλλά οι υποχρεώσεις μας αρχίζουν ακριβώς εκεί που τελειώνει το δικαίωμα αυτό. Και αφορούν στον έλεγχο των εκλεγμένων. Η εκλογή δεν είναι λευκή επιταγή. Αντίθετα, είναι δέσμευση όλων στα προεκλογικά λεγόμενά τους. Και αυτά πλέον πρέπει να εξασφαλίσουμε οτι θα γίνουν. Γιατί αυτές, φαντάζομαι, είναι και οι δικές μας προσδοκίες που καθόρισαν σε μεγάλο, πιστεύω, βαθμό και το εκλογικό αποτέλεσμα.

Τα δύσκολα λοιπόν μόλις άρχισαν. Για όλους μας. Πολίτες και πολιτευόμενους. Είδωμεν..

Back to work!!!

Μιας και η άδεια τελέιωσε, ένα βιντεάκι για να πάρουμε τα πάνω μας..

Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τις ειδήσεις. Έκλεισα την τηλεόραση. Φωτιά παντού. Καίγεται η μισή Πελοπόννησος, μπορεί και παραπάνω. Υπολογίζονται 20 νεκροί ως τώρα, ίσως και περισσότεροι..

Το θέατρο του παραλόγου στα τηλεοπτικά παράθυρα. Να μιλάνε ταυτόχρονα δημοσιογράφοι, βουλευτές, πυροσβέστες... Και το τραγικότερο. Να ακούς τηλεφωνήματα από ανθρώπους εγκλωβισμένους να ζητάνε βοήθεια! Από την τηλεόραση! Γιατί δεν βρίσκουν κανέναν άλλο στο τηλέφωνο... Και η φωτιά να έρχεται προς αυτούς...

Το κακό απόγινε.. Δεν ξέρω πώς να νοιώσω. Κάπου θέλω να ξεσπάσω αλλά πού; Κάτι πρέπει να φταίει αλλά τί; Έλλειψη μέσων; Συντονισμού; Το κακό μας το κεφάλι φταίει; Δεν ξέρω..

Δεν λέω οτι είναι δυνατόν να μην καεί ούτε ένα στρέμα δάσους σε κάθε φωτιά, είναι αστείο να το περιμένει κανείς αυτό. Αλλά 20 άνθρωποι; Και πόσοι άλλοι αγνοούμενοι;

Για όλα είμαστε έτοιμοι στα λόγια.. Και όλο χάος επικρατεί σ'αυτή τη χώρα. Από τότε που θυμάμαι. Ο καθένας για την πάρτη του και την προσωπική του προβολή...

Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Έστω το ένα. Γιατί μπορεί οι άνθρωποι να έχουν δύο αλλά είναι απασχολημένα να μουντζώνονται και να βγάζουν τα μάτια ο ένας του άλλου...

Απλά πράγματα...

Σπίτι, σάββατο και βαριέμαι. Ξαπλωμένος και κοιτάω το ταβάνι. Είναι πρωί ακόμα βέβαια (πολύ πρωί για να λέμε και την αλήθεια) αλλά δεν με πιάνει ύπνος. Δεν θέλω να κάτσω μέσα σήμερα, θέλω να κάνω κάτι αλλά δεν ξέρω τί θελω.

Σηκώνομαι από το κρεββάτι και πηγαίνω στο παράθυρο. Ο ήλιος μόλις έχει σηκωθεί πάνω από τα βουνά της Εύβοιας. Ξημέρωσε. Κατεβάζω το βλέμμα. Και βλέπω τη μηχανή μου. "Αυτό είναι. Πάμε βόλτα. Κι όπου πάμε".

Σηκώνω το τηλέφωνο, παίρνω το Θοδωρή. Χτυπάει, χτυπάει.. "Να δεις που θα κοιμάται ακόμη (περίεργο τέτοια ώρα!!!)". Τελικά μια γλυκιά (αγουροξυπνημένη) φωνή ακούγεται: "Έλα ρε μαλάκα, τί θες πρωί πρωί; Στον ύπνο σου με έβλεπες;!" "Θοδωρή, καλέ μου φίλε, τσακίσου και ξύπνα, πάμε βόλτα με τις μηχανές!" "Καλά, τρελάθηκες;! Ακόμα δεν ξημέρωσε!" "Σήκω και άνοιξε κανένα παντζούρι να μπεί λίγο φως μέσα στην τρύπα που κοιμάσαι! Ντάλα μεσημέρι είναι σου λέω. Άντε, ΞΥΠΝΑ! Και πάρε και τηλέφωνο κανέναν άλλο να πάμε παρέα."

Μετά από μια ακόμη ποιό εγκάρδια και πολιτισμένη συνέχεια του παραπάνω διαλόγου, ο Θοδωρής σηκώθηκε τελικά (όχι οτι ήθελε και πολύ!!!). Μερικά τηλέφωνα ακόμα να μαζευτεί μια μικρή παρέα και φύγαμε. "Που θα βρεθούμε;" "Ραντεβού έξω από το αεροδρόμιο στο Τατόι στις 9. Θα ανεβούμε την Πάρνηθα. Ξέρει ο Γιώργος ένα πολύ ωραίο στενό δρόμο όλο στροφές, μέσα στα δέντρα."

Έτσι και έγινε. Στις 9 όλοι ήταν έξω από τη πύλη του αεροδρομίου. Τελικά καταφέραμε να μαζευτούμε 4 μηχανές και 5 νοματέοι. Ένα μίνι συμβούλιο για τα διαδικάστικά (πού περίπου πάμε στο χάρτη, ποιός πάει μπροστά, ποιός τελευταίος) και φύγαμε!!

Η διαδρομή ξεκινησε από το Τατόι με προορισμό τη Μαλακάσα. Ένας στενός δρόμος, σε πολά σημεία με το ζόρι μια-μιάμιση λωρίδα. Συνεχείς στροφές και ατελείωτο ξεφάνταμα!! Και πράσινο! Πολύ πράσινο. Ευτυχώς εκεί δεν έφτασε η φωτιά..

Τέσσερις μηχανές και πέντε άνθρωποι να το διασκεδάζουν. Όπως μπορούσε καλύτερα ο καθένας. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να είσαι και ο καλύτερος αναβάτης του κόσμου για να απολάυσεις μια τέτοια βόλτα. Διάθεση και καλή παρέα να υπάρχει. Και την ημέρα αυτή υπήρχαν και τα δύο. Χώρια που η εξάσκηση σε τέτοιο δρόμο θέλεις δε θέλεις σε κάνει καλύτερο και οδηγικά.. Αφού βέβαια δεν πέσαμε και σε κανάνα γκρεμό... Όλα καλά!!!

Φτάσαμε στη Μαλακάσα. Δίλλημα. Να πάμε πίσω, να πάμε προς Αθήνα ή να πάμε θάλασσα; Ποιό δίλλημα; Πάμε θάλασσα!! Η παρέα κατηφορίζει προς Ορωπό. Ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, προσπεράσεις και 15 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει. Στάση για καφέ και φαγητό. Οι χαζομάρες και τα πειράγματα είχαν την τιμητική τους με επίκεντρο τις "φοβερές" οδηγικές μας ικανότητες και τις "φανταστικές" μηχανές μας! Είχαμε και καιρό να βρεθούμε οπότε έγινε χαμός. Είχαμε αρκετό χρόνο να καλύψουμε με τη συζήτηση..

Η ώρα πέρασε. Στομάχια και ρεζερβουάρ γεμίσανε. Ήρθε η ώρα της επιστροφής. Χαιρέτησα την υπόλοιπη παρέα που συνέχιζε για Αθήνα. Θα συνέχιζα για λίγο ακόμα τη βόλτα. Ούτως η άλλως είναι μόλις απόγευμα. Ο δρόμος, ακολουθώντας την παραλία με πήγε στη Χαλκίδα. Στάση για δεύτερο καφέ. Κάθισα και αφουγκράστικα μια στιγμή τον εαυτό μου.

Αισθανόμουν χαρούμενος. Είχα περάσει πραγματικά καλά! Και πώς έγινε αυτό; Απλά πράγματα... Λίγοι φίλοι και γνωστοί που πέρασαν μαζί χρόνο για να κάνουν κάτι που τους αρέσει. Που τους γεμίζει. Ανθρώπινη επαφή χωρίς να περιμένεις τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ξεγνοιασιά!! Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη..

Πορεία για το σπίτι με τον ήλιο να χάνεται πίσω από την Πάρνηθα.. Αλλά τώρα δεν είμαι όπως το πρωί. Γέμισα τις "μπαταρίες" μου και γυρνάω με χαμόγελο. "Θα το ξανακάνουμε" σκέφτομαι.. Άλλωστε, είναι τόσο απλό..

Αξίζει..

"Αξίζει φίλε να ζεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..."

Καλό ταξίδι..

Αντίο Γιάννη..

Καλό ταξίδι φίλε..

Να μας προσέχεις τώρα που θα πετάς πιο ψηλά από εμάς..

Εκεί που έχουμε το μυαλό μας..

Η είδηση προέρχεται από το περιοδικό ΜΟΤΟ, τεύχος 12/2007. Στο editorial του Βασίλη Καραχάλιου, μεταξύ των άλλων, γράφεται η είδηση πως, από διαρρέουσες πληροφορίες μέσα από το βρεττανικό Υπουργείο Μεταφορών, το Ηνωμένο Βασίλειο σκέφτεται να διεξάγει ανεξάρτητες δοκιμές σε όλα τα κράνη που κυκλοφορούν στην εκεί εγχώρια αγορά. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με τα στατιστικά, το 80%, ή και περισσότερο, από τους θανάτους με μοτοσυκλέτα έχουν ως αίτιο το χτύπημα του κεφαλιού του αναβάτη. Φαίνεται λοπόν οτι θα προβούν σε αυτές τις δοκιμές οι οποίες θα είναι πέρα από τα ευρωπαικά standards (προδιαγραφή ECE R22/05). Για την ιστορία, η προδιαγραφή αυτή είναι το αντίστοιχο των crash test για τα αυτοκίνητα. Προβλέπει δοκιμές σε πολύ συγκεκριμένα σημεία του κράνους και όχι σε όλη την επιφάνειά του, πράγμα που θέλει να κάνει το Υπουργείο.

Το επιπλέον όμως, και σημαντικότερο για μένα, είναι οτι αφού γίνουν οι δοκιμές θα δημοσιεύσουν, με ένα σύστημα κατάταξης, τα αποτελέσματα! Θα υπάρξει λοιπόν σαφής σύγκριση και πιστεύω, σε μια χώρα με πολύ μεγαλύτερη μοτοσυκλετιστική παιδεία από τη δικιά μας, μεταβολή των πωλήσεων κάθε κράνους.

Αυτό βέβαια κάθε άλλο παρά κακό είναι. Κάτι τέτοιο θα θέσει τον αναταγωνισμό των εταιρειών σε νέα πλαίσια, έξω από τα τυπικά (αν και πολύ ουσιώδη) των προδιαγραφών και θα οδηγήσει σε ασφαλέστερα κράνη για όσους οδηγούμε μοτοσυκλέτα.

Μια τέτοια είδηση βέβαια, προερχόμενη από το εξωτερικό, αναπόφευκτα και για άλλη μια φορά, μας φέρνει μπροστά στην ελληνική πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που κυριαρχούν η χαμηλή (για να μην πω κακή ή απούσα) οδηγική εκπαίδευση, η ελάχιστη οδηγική παιδεία και το μικρό ενδιαφέρον να γίνουμε καλύτεροι και, κατά συνέπεια, ασφαλέστεροι οδηγοί.

Ασφαλέστεροι πρώτα πρωτα για εμάς τους ίδιους που οδηγούμε μοτοσυκλέτα. Γιατί ό,τι και να κάνουμε, η παθητική ασφάλεια που απολαμβάνουμε είναι κατά πάρα πολύ μικρότερη από αυτή ενός αυτοκινήτου. Την έλλειψη αυτή έρχονται να καλύψουν είδη προστατευτικής ένδυσης, με πρώτο και καλύτερο το κράνος. Ακολουθούν μπουφάν, παντελονια, στολές, μπότες, ζώνες κ.α.

Το άρθρο τελειώνει ως εξής: "Και για να προλάβω όσους ρωτήσουν -και πώς θα είσαι αν τα φοράς όλα αυτά;- απαντώ: Πιο ασφαλής". Ένας απλός, όσο και αφοπλιστικός συλλογισμός. Και αν αναρωτηθεί κανείς ποιός θα ρωτήσει κάτι τέτοιο σας απαντώ: ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ! Τουλάχιστον εδώ σην Ελλάδα.

Είναι οι ίδιοι που λένε "έλα μωρέ, κράνος, εγώ μέχρι εδώ πιο κάτω θα πάω." Ή "εγώ οδηγώ από μικρό παιδί και δεν έχω πέσει, τώρα θα πέσω;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα.. Είναι επίσης οι ίδιοι που ξοδεύουν 2000, 5000, 10000, 15000 ή και 20000 ευρώ για την αγορά της αγαπημένης τους (και καλά κάνουν αφού τη θέλουν), συνεχίζουν περαιτέρω έξοδα για τη βελτίωσή της (βελτιωτικά κιτ, εξατμμίσεις κ.α.) και δεν δίνουν τα κατά πολύ λιγότερα χρήματα να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα κράνος προδιαγραφών (και όχι αυτά που πουλάνε ακόμα και στα supermarket με 20-30 ευρώ!). Για επιπλέον προστασία ούτε λόγος...

Και είναι οι ίδιοι που πρώτοι αντέδρασαν στην αύξηση του προστίμου για τη μη χρήση κράνους στον νέο ΚΟΚ (εγκυκλοπαιδικά, 350 ευρώ και 10 μέρες αφαίρεση άδειας οδήγησης, όσο και η ζώνη). Ρε φίλε, σε νοιάζει αν θα πληρώσεις το πρόστιμο πιο πολύ αν θα ανοίξει το κεφάλι σου σαν καρπούζι αν πέσεις κάτω;! Πρέπει δηλαδή να φοβόμαστε το πρόστιμο για να προσέχουμε το κεφάλι μας και τον εαυτό μας; Εκεί έχουμε φτάσει;

Κατηγορούμε το ΚΟΚ οτι είναι εισπρακτικός και δεν έχει ως στόχο να μας προστατέψει. Οτι δεν έχουμε δρόμους και υποδομές ασφαλούς οδήγησης όπως στο εξωτερικό. Και τί κάνουμε γι' αυτό; Με μεγαλοπρεπή διάθεση και αίσθημα αυτοθυσίας δεν παίρνουμε κανένα μέτρο αυτοπροστασίας! ΝΑΙ, μπορεί ο ΚΟΚ να μη είναι αυτός που πρέπει. ΝΑΙ, ο τρόπος εφαρμογής του φαίνεται εισπρακτικός και χωρίς άλλη ουσία. ΝΑΙ, δεν έχουμε και το καλύτερο οδικό δίκτυο και τις ανάλογες οδικές υποδομές και υποδομές εκπαίδευσης. Και ΝΑΙ, οδηγούμε οι περισσότεροι ( αυτοκίνητα και μοτοσυκλετες) σαν να μας ανήκει ο δρόμος και όλοι να πρέπει να υποταχθούν στο θέλημά μας.

Και αντι, βλέποντας και παραδεχόμενοι όλα αυτά, να εξοπλιζόμαστε και να προστατεύουμε εαυτούς όσο μπορούμε καλύτερα όταν οδηγούμε τη μηχανή μας, εμείς τί κάνουμε; Συνεχίζουμε κατά το σύνηθες. Απροστάτευτοι. Τζάμπα τότε και οι διαμαρτυρίες, τζάμπα και οι προσπάθειες διαφόρων για αλλαγή. Όλα τα πορίσματα για τα ατυχήματα θα χρεώνονται στους οδηγούς γιατί δεν φορούσαν κράνος, γιατί δεν είχανα προστατευτικό εξοπλισμό γιατί, γιατί, γιατί.. Πουθενά δεν θα φταίει ο δρόμος, η σήμανση που δεν υπήρχε, ο ελλειπής φωτισμός κ.α. Εν ολίγοις, προσφέρουμε οι ίδιοι απαντήσεις και διεξόδους στην πολιτεία στις διαμαρτυρίες μας.

ΠΡΕΠΕΙ να απαιτούμε. Ξοδεύουμε απίστευτα πολλές ώρες πάνω στη μοτοσυκλέτες για μετακινήσεις. Αλλά να τ0 κάνουμε σωστά. Καταρχήν για εμάς. Για να ξορκίσουμε και την άποψη οτι η μοτοσυκλέτα σκοτώνει. ΟΧΙ, δεν σκοτώνει. Το μυαλό αυτού που την καβαλάει σκοτώνει που με τον τρόπο του αυξάνει (δραματικά) τις πιθανότητες. Σαν αυτούς που οδηγούν έχοντας το κράνος κρεμασμένο στο χέρι τους ή αποθηκευμένο στην βαλίτσα της μηχανής τους ώστε να το φορέσουν αν υποψιαστούν τροχονόμο..

Για να τελειώσουμε από το κράνος απ' όπου και ξεκινήσαμε... Ο σκοπός του είναι να προστατέψει το μυαλό μας. Εκεί και το βάζουμε. Τώρα, αν πιστεύουμε οτι το μυαλό μας είναι στο κεφάλι μας, στον αγκώνα μας ή κάπου αλλού αυτό είναι προσωπικά δεδομένα και δεν θα επέμβω...

Πάντα όρθιοι..

Ashes to ashes...

Το βρήκα στο blog του Κώστα και το αναδημοσιεύω.

www.anadasosi.blogspot.com

Καλημέρα..

Καλημέρα σε όλους...

12 χρόνια μετά..

"Πλάκα μου κάνεις;!;! Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια;"

Αναρωτήθηκα μόλις είδα την πρόσκληση. Αυτή που με καλούσε στη συνάντηση των συμμαθητών της Γ΄λυκείου.

Πριν την αποφοίτηση το είχαμε κανονίσει. Θα βρεθούμε 12 χρόνια μετά. Να τα ξαναπούμε στο σχολείο. Συμμαθητές και φίλοι. Να δούμε τί κάναμε από αυτά που θέλαμε και ελπίζαμε.

Κάθομαι σαν παιδάκι και μετράω τα δάχτυλά μου. Πρώτη ανακάλυψη: δεν έχω δώδεκα δάχτυλα! Δεύτερον: Ε, ναι λοιπόν, πέρασαν 12 χρόνια! Απλά μαθηματικά είναι, ξύπνα! Βέβαια, πλέον δεν παίζει σημασία ο αριθμός αλλά η μονάδα μέτρησης..

Τελικά έχουν δίκιο. Η ώρα περνά (συνήθως) αργά, η μέρα σιγά, ο μήνας γρήγορα, ο χρόνος σα νερό..

Τηλέφωνο στον Πάνο.
"Δεν θα πιστέψεις τί έλαβα!"
"Μάλλον το ίδιο με μένα φαντάζομαι!"
"Θα πάμε, έτσι;"
"Εγώ θα πάω, εξάλλου μένω κοντά. Εσύ να μπορέσεις να πάρεις άδεια;"
"Κάτι θα κάνω."

Και όντως κάτι έκανα. Και να'μαστε μπροστά στην πόρτα του παλιού μας λυκείου. Φτάσαμε πρώτοι (μας έφαγε η τυπικότητα). Δεν μείναμε όμως μόνοι για πολύ. Ένας ένας, ή και περισσότεροι, άρχισαν να 'ερχονται. Αγκαλιές, φιλιά, φωνές, γέλια ακολούθησαν. Ευχάριστο: τους θυμόμουν όλους όσους είδα. Αισθάνθηκα πολύ περήφανος γι'αυτό. Δεν φημίζομαι άλλωστε για τη μνήμη μου με τα ονόματα. Δυσάρεστο : δεν ήρθαν όλοι. Κατανοητό όμως. Οι υποχρεώσεις άλλαξαν μέσα σε 12 χρόνια..

Μπήκαμε στην τάξη. Αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά αλλά η ατμόσφαιρα η ίδια. Αισθανόμουν οτι ήμουν αδιάβαστος! Τελικά, η νοοτροπία του μαθητή δεν αλλάζει με τίποτα! Πάλι στο τέλος κάθησα, πάλι για σκονάκια στο θρανίο έψαχνα (παρεπιπτόντως, βρήκα μερικά! Ύποπτο..).

Ήρθε η ώρα του "απολογισμού" του καθενός μας. Οι περισσότεροι παντρεμένοι και η πλειοψηφία αυτών με παιδιά. Λίγοι οι εργένηδες και μάλλον όχι αυτοί που θα περιμέναμε όταν αποφοιτούσαμε.. Όσο για τα επαγγελματικά; Πολύ περιορισμένη η ποικιλία. Και ακόμα λιγότεροι αυτοί που έκαναν αυτό που είχαν διαλέξει...

Φτάνει με το σχολείο! Διάλλειμα! Πάμε για καφέ. Να πούμε και καμιά κουβέντα. Και είπαμε. Πολλές.
Κάποιες γύρω από το σχολείο. Άλλες σε σχέση με τη δουλειά ή την οικογένεια του καθενός. Σχόλια για τα κιλά που βάλαμε ή που χάσμαε. Ακόμα και για την πενταήμερη είπαμε!

Κοίταξα γύρω μου. Ένιωθα πραγματικά σα να μην πέρασε μια μέρα. Ένιωθα οικεία αυτήν την παρέα. Ένιωθα οτι γνώριζα αυτούς τους ανθρώπους και ας είχα χρόνια να δω τους περισσότερους απ' αυτούς. Κι ας μην είχαμε κρατήσει καμία επαφή. Σίγουρα, δεν κουβεντιάζαμε για τα ίδια όπως τότε αλλά ο τρόπος δεν είχε αλλάξει.. Ούτε οι άνθρωποι είχαν αλλάξει. Οι συμπεριφορές όλων μας ίδιες όπως και τότε. Ίσως κάποιοι να άλλαξαν λίγο. Πολύ λίγο όμως. Ακόμα και ο τρόπος που γελάνε ή φωνάζουν δεν άλλαξε..

Συνεχίσαμε και για άλλες δραστηριότητες μέσα στην ημέρα (και τη νύχτα). Ώσπου έφτασε η ώρα του νέου αποχωρισμού. Αποχαιρετηθήκαμε με υποσχέσεις από τους περισσότερους οτι θα κρατήσουν περισσότερη επαφή (θα δείξει αλλά μάλλον είμαι δύσπιστος).

Ραντεβού και πάλι σε 10 χρόνια. "Καλός αριθμός" σκέφτηκα. "Τουλάχιστον θα μου φτάσουν τα δάχτυλα όταν θα πάρω την επόμενη πρόσκληση!"

Αλήθεια, πώς;....

Κάθομαι και διαβάζω τις χθεσινές εφημερίδες. Κυρικάτικες, τεράστιες σε όγκο και ένθετα! Συνήθως αγοράζω 2-3 (για τη σφαιρικότητα της πληροφόρησης ή, έτσι θέλω να πιστεύω) και μέχρι να τελειώσει η βδομάδα τις έχω τελειώσει.

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι ένα άρθρο της καθημερινής το οποίο και βρίσκεται στο παρακάτω link:

Πώς εμφανίζεται η Ελλάδα στον ξένο Τύπο

Το θέμα του προφανές. Το πώς βλέπουν την Ελλάδα οι ξένοι και ειδικότερα μέσα από τα διεθνή ΜΜΕ.

Βρήκα το θέμα ενδιαφέρον καθώς δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο σαν αυτοτελές ρεπορτάζ. Να αποτελεί δηλαδή μια έρευνα και όχι μια αναμετάδοση του πώς βλέπουν οι ξένοι ένα συγκεκριμένο θέμα στην Ελλάδα.

Θετικά είναι τα συμπεράσματα του άρθρου. Τουλάχιστον έτσι υποστηρίζουν οι συντάκτες του. Βέβαια αυτό είναι από την πλευρά των διεθνών ΜΜΕ.

Αναρωτιέμαι όμως... Αλήθεια, πώς μας βλέπουν ως Ελλάδα οι ξένοι; Τί άποψη έχουν για τους Έλληνες οι καθημερινοί άνθρωποι; Αν έχουν βέβαια.. Γιατί δεν είναι όλοι σαν εμάς που έχουμε άποψη επί παντώς επιστητού! Ή μήπως είναι;...

Προσωπικές εμπειρίες έχω πολύ λίγες. Μπορώ να πώ όμως οτι οι λίγες αυτές επιστροφές ήταν θετικές. Βέβαια, οι περισσότερες επικεντρωνόταν στον τουρισμό μας και λιγότερο στους ανθρώπους.

Εσείς τί λέτε; Έχετε κάποια εμπειρία επί του θέματος; Θέλετε να τη μοιραστήτε;

Μάλλον μεγάλωσα...

"Έλα ρε, μην αγχώνεσαι! 60€ τα εισητήρια και 17€ αυτό το CD... Θα μου φτάσουν!"

"Και να μη σου φτάσουν, δεν πειράζει. Θα σου δώσω εγώ. Έχω άλλα τόσα..."

Περίμενα στην ουρά ενός ταμείου καταστήματος σε ένα εμπορικό κέντρο. Μπροστά μου 2-3 άτομα περίμεναν επίσης υπομονετικά τη σειρά τους για να πληρώσουν. Στη δίπλα ουρά εμφανίζονται δύο αγόρια. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 13-14 χρονών. Κάτσανε κι αυτά στην ουρά (λίγο πιο ανυπόμονα από τους άλλους όπως είναι και φυσιολογικό). Κοιτουσαν με θαυμασμό το εξώφυλλο από το CD που επρόκειτο ν' αγοράσουν. Και τότε μεταξύ τους ειπώθηκαν τα πιο πάνω...

Έμεινα για μια στιγμή και τους κοίταζα. Μαζί μου και μερικοί άλλοι γύρω τους.

Πλήρωσα και βγήκα από το κατάστημα. Μαζί μου βγήκαν και τα δύο αγόρια. Χτύπησε το κινητό του ενός, "έλα, πού είσαι;" και άλλα τέτοια σχετικά. Από τα τελευταία μοντέλα της ΝΟΚΙΑ, με όλα τα καλούδια επάνω. Κοντοστάθηκα. Τα δύο αγόρια απομακρύνθηκαν με γρήγορο βήμα, προφανώς πηγαίνοντας να βρουν την παρέα τους.

Παρήγγειλλα καφέ και έκατσα στον καναπέ. Τακτοποίησα κράνος και μπουφάν και έριξα μια ματιά γύρω μου. Η ώρά πλησίαζε 1 το μεσημέρι. Το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο κόσμο. Τα καφέ γεμάτα παρέες παιδιών που συζητούσαν, φώναζαν, γέλαγαν, έπαιζαν με τα κινητά τους, ανακάτευαν με το καλαμάκι το ποτήρι τους. Οι περισσότερες κάτω των 15 καλοκαιριών...

Σταμάτησα να κοιτάω γύρω μου (μη φανώ και αδιάκριτος!) και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις μου. Προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου τα δικά μου παιδικά χρόνια. Θυμήθηκα τις παρέες μου. Εντάξει, επαρχία ήταν, περασμένα χρόνια ήταν, δεν περίμενα να βρώ ημέρες σε καφέ και εμπορικά κέντρα στις αναμνήσεις μου! Αλλά κάτι με ενοχλούσε...

Ήρθε και η κοπέλα με τον καφέ. "Είναι και ομορφούλα" σκέφτηκα και ένα χαμόγελο βγήκε αυθόρμητα. Το τελετουργικό ανακάτεμα, η πρώτη ρουφηξιά, "μμμ, καλό τον κάνανε (πώς κι έτσι), θα περάσει καλά η ώρα". Άλλο ένα ανακατεμα (όχι οτι χρειαζόταν αλλά να έχουμε κάτι να κάνουμε..) και άλλη μια ματιά τριγύρω. " Τί σκεφτόμουν.... Ά, ναι" μονολόγησα. Στο μυαλό μου ήρθαν τα δύο αγόρια. Και ειδικότερα η συζήτηση που είχαν για τα χρήματα.

Δεν είμαι κανένας τσιγκούνης. Ούτε τα μετράω για να τα "κάνω μασούρια". Μάλλον το αντίθετο, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες επιδόσεις στην αποταμίευση. Δεν ήταν αυτή η αιτία.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν οτι είχα συναντήσει δύο παιδιά, μικρά σχετικά, που το καθένα είχε πάνω του πάνω από 80€! Έκανα ασυναίσθητα την μετατροπή. Περίπου 30000 δραχμές! Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να σκεφτώ μια περίσταση που ο ίδιος ή κάποιος στην παρέα μου, σε αυτή ή και σε μεγαλύτερη (παιδική ή εφηβική) ηλικία, να διέθετε, αναλογικά με την εποχή βέβαια, τόσα χρήματα. Και δεν προερχόμασταν από "σφιχτές" οικονομικά οικογένειες. Μικρομεσαίοι οι περισσότεροι, κάποιοι καλύτερα ακόμα. Χαρτζιλίκι μας δίνανε καθημερινά. Ότι μας χρειαζόταν βασικά για το σχολείο, άντε και για κάτι παραπάνω.

"Βρε λες να τα μαζεύαν τα παιδιά;" σκέφτηκα. Αλλά και πάλι, για δοκίμασε να μαζέψεις 80€ μόνο από χαρτζηλίκι από το οποίο όλο και κάτι θα ξοδεύεις καθημερινά! Δε μου πολυβγαίνανε τα νούμερα (τουλάχιστον αυτά που υπολόγιζα)...

Κι άλλη ρουφηξιά. ΆΛλη μια ματιά γύρω. "Περισκόπιο έχεις καταντήσει!" σκέφτηκα. Κάποιες κυρίες ήρθαν και κάθησαν λίγο πιο πέρα. Τα παιδά τους άρχησαν να... ερευνούν το γύρω χώρο. Η συζήτηση έφτασε στα ψώνια που είχαν κάνει. Τα παιδιά ξαναγύρισαν. "Μαμά, μαμά, δώσε μου λεφτά να πάω να πάρω κάτι που είδα σε μια βιτρίνα!". "Να παιδί μου πάρε. Πόσα θέλεις;". "Τόσα". "Να, πάρτα και πήγαινε".

Καπνός η μικρή. Σε λίγο επέστρεψε με το νέο της απόκτημα. Κόκκαλο εγώ. "ΜΑ ΚΑΛΑ, ΕΤΣΙ ΤΑ ΕΔΩΣΕ, ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΙ, ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ;" μουρμούρισα. Πάλι με τα μούτρα στον καφέ. "Έχω χάσει επεισόδια νομίζω..." έλεγα στον ευατό μου. Ξανασκέφτηκα τα δύο αγόρια. Και τότε τα συνδύασα. Και ταράχτηκα.

"Σύγχρονες" παιδαγωγικές μέθοδοι σε μια "σύγχρονη" κοινωνία. Αγοράζω άρα υπάρχω. Έχω άρα μετράω. Γι' αυτό φροντίζουμε από νωρίς να βάζουμε τα παιδιά στο νόημα. Η μήπως είναι χειρότερα;....

"Μάλλον έιναι..." σκέφτομαι. Σκέφτηκα μια σημερινή οικογένεια. Οικογένεια με παιδιά. Ποιές είναι οι πιθανότητες να μη δουλεύουν και οι δύο γονείς; Μάλλον λίγες. Τί σημαίνει αυτό εκτός των άλλων; Λιγότερος χρόνος για τα παιδιά. Και τί κάνουμε γι'αυτό;

Προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά. Με δώρα, με παιχνίδια. Να εξάγοράσουμε τις τύψεις μας.

Αν νιώθουμε βέβαια. Γιατί μπορεί να κάνουμε τα χατήρια των παιδίων μόνο και μόνο για να φύγουν από τα πόδια μας. Για να μην χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουμε αρνούμενοί τους κάτι. Και να τα χρηματα, και να τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα κινητά...

"Αχ, αυτά τα κινητά!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Για να βρίσκουμε τα παιδιά μας, λένε. Να μπορούν να μας βρούνε αν μας χρειάζονται. "Λογικό" σκέφτηκα. Οι καιροί είναι πονηροι, θέλει και ο γονιός να αισθάνεται (έστω και υποτυπωδώς) μια ασφάλεια. Και πρέπει από 8 χρονών να έχουν κινητά τηλέφωνα; Και να είναι και τα τελευταία που κυκλοφορούν; "Ε, πώς να το κάνουμε, αφού το άλλο παιδί το έχει, το δικό μου πώς..;".. Και μετά έχουμε "κινηματογραφικές" προβολές από ταινίες "γυρισμένες" στα σχολεία... Τέλοσπάντων. Δικαιολογίες. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα..

"ΆΛλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλες συνήθειες" σκέφτηκα πίνωντας την τελευταία γουλιά. Κάνω νόημα, έρχεται η κοπέλα για να πληρώσω (η νοστιμούλα που λέγαμε), άλλο ένα (αυθόρμητο) χαμόγελο, χαμογελά κι αυτή...

Κατεβηκα προς το πάρκινγκ. Σκέφτομαι πάλι τα ίδια. Λιγότερο επιθετικά όμως από πρίν. "Ίσως αυτή να είναι η ροή των πραγμάτων τελικά, μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας" συλλογίζομαι. Μήπως εγώ τί θα έκανα αν ήμουν στη θέση των παιδιών; "Μ' ένα κινητό στο χέρι μάλλον θα ήμουν και θα έστελνα μηνύματα!".

Έδιωξα κατευθέιαν αυτή τη σκέψη! Δε μου άρεσε η εικόνα. "Μάλλον μεγάλωσα..." σκέφτηκα φωναχτά καθώς ανέβαινα στη μηχανή.

Έβαλα μπροστά. Ο δρόμος γρήγορα με έφερε στη εθνική. Μπροστά ο ορίζοντας. "Όχι σήμερα" ψιθύρισα. "Αύριο θα τα πούμε.. Πρωί, πρωί..". Του έκλεισα το μάτι και έστριψα για το σπίτι.

Παρκάρωντας ήρθαν ξανά οι μεσημεριανές σκεψεις. "Βρήκα τί θα γράψω στο blog" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Είναι όμως για χαμόγελα;...

Για να ευθυμήσουμε...!

Ομολογώ οτι το προηγούμενο post ήταν κάπως στενάχωρο.

Το παρακάτω όμως δεν είναι!! Και για να αλλάξει η διάθεση ρίξτε μια ματιά..:-)

Εκεί που φυσαέι ο Χιντουκούς...

Διαβάζοντας τα τελευταία posts της Σοφίας στο Κόκκινες Νύχτες, ομολογώ πως ζήλεψα (με την καλή έννοια πάντα!) λιγάκι ως αναφορά στη φωτογραφική της μηχανή και τον τρόπο που περιέγραφε τη σχέση της μαζί της. Και επείδή δεν πάω πίσω μονολόγησα: "Σαν πολύ να έχει κάτσει η φωτογραφική στο ράφι..."

Και επειδή μ' αρέσει να προετοιμάζομαι, έστω και ελαφρώς, έκατσα να αποσυμφορήσω τον σκληρό μου δίσκο από παλιές φωτό και να οργανώσω λίγο τις υπόλοιπες.

Έτσι και έκανα. Με μεγάλη αφοσίωση μπορώ να πώ! Κάθε φάκελλος που άνοιγα μου έφερνε μαζί και τις (ξεχασμένες) αναμνήσεις από την συγκεκριμένη περίσταση. Μέχρι που έφτασα σε αυτήν εδώ τη φωτογραφία...


Είναι μια μικρή Αφγανή που κουβαλάει μια μικρή κανάτα με (πολύτιμο) νερό στο σπίτι της. Σταμάτησα λίγο και έμεινα να την κοιτάζω. Να την κοιτάζω και να θυμάμαι τους 4 μήνες του 2005 που ο δρόμος μου με έφερε στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του Αφγανιστάν.

Δεν είναι οτι προσπάθησα ποτέ να τους ξεχάσω. Είναι άλλωστε κάτι τόσο διαφορετικό από την δικιά μας καθημερινότητα που και να το θες μάλλον είναι δύσκολο. Άλλωστε, θεωρώ οτι πραγματικά, εν τέλει, ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Μια εμπειρία ζωής.

Συνέχισα να ταξιδευώ μέσα από τις φωτογραφίες. Τελικά έχω πολλές (πάρα πολλές!). Όχι τόσες δικές μου, όσο άλλων που γνώρισα εκεί και μοιραστήκαμε τις εικόνες μας.


Το ταξίδι με ξαναπήγε μέσα στους δρόμους της πόλης, μιας πόλης που οι παλιότεροι Αφγανοί μας λέγανε οτι είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες και η μορφή της καμιά σχέση δεν είχε με τη σημερινή της μορφή. Τώρα στα περισσότερα μέρη της (πολύ μεγάλης) πόλης υπάρχουν ερέιπια, χώμα, σκόνη και μαζί, έλλειψη πόσιμου νερού (για ηλεκτρικό και αποχετευτικό δε συζητάμε..). Τα μαγαζιά είναι όλα υπαίθρια (μην ρωτάτε για κανόνες υγειινής, εδώ οι άνθρωποι δεν είχανε ξαναδεί φάρμακα στη ζωή τους..)



Ανοίγω τον επόμενο φάκελλο και η οθόνη γεμίζει από εικόνες ανθρώπων. Μεγάλων και μικρών. Κυρίως μικρών. Δεν ξέρω γιατί αλλά οι περισσότεροι από όσους "απαθανατίζαμε" το πέρασμά μας από εκεί, είχαμε μια προτίμηση στο να φωτογραφίζουμε τα παιδιά που συναντούσαμε. Ίσως γιατί τελικά να ήταν η ειλικρινέστερη και περιγραφικότερη εικόνα της κατάστασης όπως τη ζούσαμε. Η μάλλον, όπως τη ζούσανε τα ίδια. Γιατί οποιαδήποτε σύγκριση με το πώς είμασταν εμείς, έστω και μακριά από τις χώρες μας, έστω και μέσα στα στρατόπεδα, είναι τουλάχιστον γελοία.





Συνέχισα να προχωρώ στις υπόλοιπες φωτόγραφίες. Είναι τόσες πολλές που αποκλείεται να τις προλάβω όλες. Και όσο προχωρώ τόσο περισσότερο μελαγχολώ. Μελαγχολώ όχι τόσο για αυτά που βλέπω. Αυτά με στεναχωρούν. Το να βλεπεις έναν ολόκληρο λαό (οποιονδήποτε λαό) σε τέτοια κατάσταση εξαθλίωσης, έχωντας βιώσει 4 πολέμους μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, είναι σίγουρα καταθλιπτικό.



Μελαγχολώ γιατί θυμήθηκα τί είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όταν γύρισα.

Είχα υποσχεθεί οτι θα εκτιμώ πολύ περισσότερο από δω και στο εξής αυτά που έχω. Τα μικρά και καθημερινά. Τα δεδομένα για τους περισσότερους από εμάς.

Οτι θα ασχολούμαι περισσότερο με τα ουσιώδη και όχι τα επουσιώδη.

Οτι θα κάνω περισσότερα για το περιβάλλον, για τους γύρω μου, για αυτούς πιο μακριά από εμένα.

Αμ δε!
Αυτό κράτησε λίγους μήνες. Μετά, πάλι στα καθ' ημάς. Ξεχασμένα όλα, ή σχεδόν όλα. Πάντα κάτι μένει, ανάλογα της έντασης της εμπειρίας. Και, συνήθως, χρειάζεται κάτι εξίσου κάτι έντονο να σε επαναφέρει.


Τελικά, μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.... Πόσο μάλλον αν είναι περισσότερες από χίλιες εικόνες!

Και σου θυμίζουν τη στιγμή που βρεθηκες μπροστά σε ένα πατέρα. Ένα λεβεντάνθρωπο με τα πιο καθαρά μάτια που είδες ποτέ σου. Και ο άνθρωπος αυτός να σε παρακαλάει να του δώσεις το μπουκάλι το εμφιαλωμένο νερό που κρατάς (και μάλλλον μετά από λίγο θα πετάξεις μισοτελειωμένο γιατί θα έχει... ζεσταθεί!) για να πιεί το παιδάκι που κρατάει στη αγκαλιά του το οποίο είναι άρρωστο με ελονοσία και το νερό στην.... καλύβα (ο Θεός να την κάνει) που μένουν είναι μολυσμένο και δεν έχει να του δώσει...

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν αισθάνομαι άσχημα γι' αυτά που έχω και ζω στην καθημερινότητά μου. Ούτε έχω ενοχές. Δεν μου χαρίστηκαν ούτε τα έκλεψα από κανένα. Ούτε και φυσικά θέλω να κάνω κανένα να αισθανθεί έτσι.

Να ταρακουνηθώ και να ταρακουνήσω θέλω μόνο. Για να συναινσθανθούμε λιγάκι το τί έχουμε. Πόσο δεδομένα θεωρούμε ορισμένα πράγματα. Όπως το νερό στο σπίτι μας. Όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Όπως το φαγητό στο ψυγείο μας. Όπως μια ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο..

Σκεφτήκατε ποτέ τη ζωή σας χωρίς αυτά; Δύσκολα τα πράγματα... Εδώ κόβεται καμιά φορά το ρεύμα ή το νερό και αισθανόμαστε τον κόσμο μας να χάνεται! Και τότε αρχίζουν τα "πω πω, πώς ζούσε ο κόσμος χωρίς αυτά"...

Λοιπόν, πολύς κόσμος, μα πάρα πολύς κόσμος ζεί ακόμα χωρίς αυτά. Και στο μέλλον μπορεί να ζούμε και εμείς χωρίς αυτά. Με το περιβάλλον να καταρρέει σιγά-σιγά, με την απληστία του "συγχρονου" τρόπου ζωής μας..

Ευχολόγια για το "ας ελπίσουμε να γίνει κάτι..." δε θα γράψω. Δε με εκφράζουν πιά. Γιατί θυμήθηκα.

Θα συνεχίσω να απολαμβάνω αυτά που έχω. Θα συνεχίσω να εκμεταλλέυομαι τα πλεονεκτήματα του τρόπου ζωής μου, του σύγχρονου, του τεχνολογικού.

Αλλά πλέον θα έχω συναίσθηση και θα εκτιμώ αυτά που έχω. Και θα προσπαθήσω να τα διατηρήσω. Και να τα προστατέψω για να τα βρουν και οι επόμενοι. Και να βοηθήσω κι άλλους, κοντά μου ή μακριά μου, να ζήσουν έστω για μια μέρα καλύτερα.

Δεν είμαι κανένας σταυροφόρος. Ούτε εξτρεμιστής. Ούτε ακτιβιστής. Απλά έτυχε να δω και την άλλη, τη μεγάλη, όψη του νομίσματος που λέγεται ο κόσμος γύρω μας. Θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Μεγάλα παιδιά είστε, είμαι σίγουρος οτι θα παρετε κάτι απ' όλα όσα διαβάσατε (αν φτάσατε ως το τέλος και δεν κουραστήκατε) παραπάνω.

Περιμένω, απ' όποιον/α νίωσει την ανάγκη, να μοιραστούμε τις δικές σας απόψεις.

Ακούσματα..

Παίρνω τη μουσική και τα τραγούδια που ακούω αρκετά σοβαρά θα έλεγα. Γενικώς δεν "συγκλονίζομαι" με τα ελαφρά άσματα της εποχής (ξένα ή ελληνικά) που θέμα τους έχουν τα ίδια και τα ίδια. Δεν σημαίνει οτι δεν τα ακούω. Τα πάντα έχουν την ώρα, το χώρο και την παρέα τους. Αλλά, πώς να το κάνουμε,ο κανόνας γενικά είναι πως άλλο σουξέ και άλλο τραγούδι...

Ομοίως δεν φανατίζομαι με ένα συγκεκριμένο τραγουδιστή ή τραγουδίστρια επειδή είναι της μόδας ή επειδή είναι ωραία ή επειδή "κουνιέται" καλά..

Τραγούδι δεν είναι η εμφάνιση του τραγουδιστή, ούτε το βιντεοκλίπ του.

Τραγούδι, για μένα, είναι η μουσική, οι στίχοι, το πώς αυτά "παντρεύονται" μέσω της φωνής και περνάνε μέσα μας. Γιατί εκεί περνάει ένα ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Που θα μας κάνει να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε, να συγκινηθούμε, να γελάσουμε, να το θυμόμαστε. Όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Φυσικά και κανένα είδος μουσικής δεν πρέπει να μείνει απ' έξω. Οι προσωπικές προτιμήσεις του καθενός είναι απόλυτα σεβαστές. Όπως και δεν πρέπει να αποκλείσουμε και κανένα τραγουδιστή ή συνθέτη. Το αντίθετο. Θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες και ακούσματα. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα βρεις κάτι που θα σε τραβήξει. Από την πίστα ενός "σκυλάδικου" έως ένα δίσκο metal!

Η μουσική και το τραγούδι προδίδει αλλά και διαμορφώνει χαρακτήρα. Επηρεάζει, πολλαπλασιάζει και εντείνει συναισθήματα, Μεταδίδει μηνύματα και πιστεύω.

Συμπέρασμα: Δεν πρέπει να ακούμε ανυποψίαστοι... Ό,τι κι αν είναι αυτό που ακούμε.

Και πώς προέκυψαν όλα αυτά; Πώς αλλιώς; Από ένα τραγούδι. Μέσα από ένα CD που είχα ξεχάσει και σήμερα το ξανάπαιξα και μου έφερε ξανά τις ίδιες σκέψεις όπως όταν το πρωτοάκουσα.

Με τη φωνή (φωνάρα) του Νίκου Ξυλούρη τα παρακάτω λίγα, απλά, ξεκάθαρα:

"Αυτόν τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε, ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει.

Αυτόν τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον είχαν πρώτα.
Γέλα φίλε μου, δεν είναι και για λύπη.

Αυτόν τον κόσμο τον καλό, σε μας τον παραδώσανε.
Τρέχα φίλε μου και μη βαριά τον παίρνεις.

Αυτόν τον κόσμο τον καλό, άλλοι τον καρτεράνε.
Σκέψου φίλε μου την ώρα που θα φεύγεις...."

Επίκαιρο, δε βρίσκετε;...

Made in Greece

Αφού στην, κατά τα άλλα πανέμορφη χώρα μας, δεν παράγουμε τίποτε άλλο εκτός από πολιτισμό (η τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε), τουλάχιστον να φτιάξουμε μερικά blogs για να αλλάζουμε απόψεις πολιτισμένα!

Αν αυτό μάλιστα οδηγήσει κάποιον ή κάποιους από εμάς να αλλάξουμε κάποιες ιδέες και να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας ή και τους άλλους τότε ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί.

Καλως ήρθατε!