Εκεί που έχουμε το μυαλό μας..

Η είδηση προέρχεται από το περιοδικό ΜΟΤΟ, τεύχος 12/2007. Στο editorial του Βασίλη Καραχάλιου, μεταξύ των άλλων, γράφεται η είδηση πως, από διαρρέουσες πληροφορίες μέσα από το βρεττανικό Υπουργείο Μεταφορών, το Ηνωμένο Βασίλειο σκέφτεται να διεξάγει ανεξάρτητες δοκιμές σε όλα τα κράνη που κυκλοφορούν στην εκεί εγχώρια αγορά. Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με τα στατιστικά, το 80%, ή και περισσότερο, από τους θανάτους με μοτοσυκλέτα έχουν ως αίτιο το χτύπημα του κεφαλιού του αναβάτη. Φαίνεται λοπόν οτι θα προβούν σε αυτές τις δοκιμές οι οποίες θα είναι πέρα από τα ευρωπαικά standards (προδιαγραφή ECE R22/05). Για την ιστορία, η προδιαγραφή αυτή είναι το αντίστοιχο των crash test για τα αυτοκίνητα. Προβλέπει δοκιμές σε πολύ συγκεκριμένα σημεία του κράνους και όχι σε όλη την επιφάνειά του, πράγμα που θέλει να κάνει το Υπουργείο.

Το επιπλέον όμως, και σημαντικότερο για μένα, είναι οτι αφού γίνουν οι δοκιμές θα δημοσιεύσουν, με ένα σύστημα κατάταξης, τα αποτελέσματα! Θα υπάρξει λοιπόν σαφής σύγκριση και πιστεύω, σε μια χώρα με πολύ μεγαλύτερη μοτοσυκλετιστική παιδεία από τη δικιά μας, μεταβολή των πωλήσεων κάθε κράνους.

Αυτό βέβαια κάθε άλλο παρά κακό είναι. Κάτι τέτοιο θα θέσει τον αναταγωνισμό των εταιρειών σε νέα πλαίσια, έξω από τα τυπικά (αν και πολύ ουσιώδη) των προδιαγραφών και θα οδηγήσει σε ασφαλέστερα κράνη για όσους οδηγούμε μοτοσυκλέτα.

Μια τέτοια είδηση βέβαια, προερχόμενη από το εξωτερικό, αναπόφευκτα και για άλλη μια φορά, μας φέρνει μπροστά στην ελληνική πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που κυριαρχούν η χαμηλή (για να μην πω κακή ή απούσα) οδηγική εκπαίδευση, η ελάχιστη οδηγική παιδεία και το μικρό ενδιαφέρον να γίνουμε καλύτεροι και, κατά συνέπεια, ασφαλέστεροι οδηγοί.

Ασφαλέστεροι πρώτα πρωτα για εμάς τους ίδιους που οδηγούμε μοτοσυκλέτα. Γιατί ό,τι και να κάνουμε, η παθητική ασφάλεια που απολαμβάνουμε είναι κατά πάρα πολύ μικρότερη από αυτή ενός αυτοκινήτου. Την έλλειψη αυτή έρχονται να καλύψουν είδη προστατευτικής ένδυσης, με πρώτο και καλύτερο το κράνος. Ακολουθούν μπουφάν, παντελονια, στολές, μπότες, ζώνες κ.α.

Το άρθρο τελειώνει ως εξής: "Και για να προλάβω όσους ρωτήσουν -και πώς θα είσαι αν τα φοράς όλα αυτά;- απαντώ: Πιο ασφαλής". Ένας απλός, όσο και αφοπλιστικός συλλογισμός. Και αν αναρωτηθεί κανείς ποιός θα ρωτήσει κάτι τέτοιο σας απαντώ: ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ! Τουλάχιστον εδώ σην Ελλάδα.

Είναι οι ίδιοι που λένε "έλα μωρέ, κράνος, εγώ μέχρι εδώ πιο κάτω θα πάω." Ή "εγώ οδηγώ από μικρό παιδί και δεν έχω πέσει, τώρα θα πέσω;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα.. Είναι επίσης οι ίδιοι που ξοδεύουν 2000, 5000, 10000, 15000 ή και 20000 ευρώ για την αγορά της αγαπημένης τους (και καλά κάνουν αφού τη θέλουν), συνεχίζουν περαιτέρω έξοδα για τη βελτίωσή της (βελτιωτικά κιτ, εξατμμίσεις κ.α.) και δεν δίνουν τα κατά πολύ λιγότερα χρήματα να αποκτήσουν τουλάχιστον ένα κράνος προδιαγραφών (και όχι αυτά που πουλάνε ακόμα και στα supermarket με 20-30 ευρώ!). Για επιπλέον προστασία ούτε λόγος...

Και είναι οι ίδιοι που πρώτοι αντέδρασαν στην αύξηση του προστίμου για τη μη χρήση κράνους στον νέο ΚΟΚ (εγκυκλοπαιδικά, 350 ευρώ και 10 μέρες αφαίρεση άδειας οδήγησης, όσο και η ζώνη). Ρε φίλε, σε νοιάζει αν θα πληρώσεις το πρόστιμο πιο πολύ αν θα ανοίξει το κεφάλι σου σαν καρπούζι αν πέσεις κάτω;! Πρέπει δηλαδή να φοβόμαστε το πρόστιμο για να προσέχουμε το κεφάλι μας και τον εαυτό μας; Εκεί έχουμε φτάσει;

Κατηγορούμε το ΚΟΚ οτι είναι εισπρακτικός και δεν έχει ως στόχο να μας προστατέψει. Οτι δεν έχουμε δρόμους και υποδομές ασφαλούς οδήγησης όπως στο εξωτερικό. Και τί κάνουμε γι' αυτό; Με μεγαλοπρεπή διάθεση και αίσθημα αυτοθυσίας δεν παίρνουμε κανένα μέτρο αυτοπροστασίας! ΝΑΙ, μπορεί ο ΚΟΚ να μη είναι αυτός που πρέπει. ΝΑΙ, ο τρόπος εφαρμογής του φαίνεται εισπρακτικός και χωρίς άλλη ουσία. ΝΑΙ, δεν έχουμε και το καλύτερο οδικό δίκτυο και τις ανάλογες οδικές υποδομές και υποδομές εκπαίδευσης. Και ΝΑΙ, οδηγούμε οι περισσότεροι ( αυτοκίνητα και μοτοσυκλετες) σαν να μας ανήκει ο δρόμος και όλοι να πρέπει να υποταχθούν στο θέλημά μας.

Και αντι, βλέποντας και παραδεχόμενοι όλα αυτά, να εξοπλιζόμαστε και να προστατεύουμε εαυτούς όσο μπορούμε καλύτερα όταν οδηγούμε τη μηχανή μας, εμείς τί κάνουμε; Συνεχίζουμε κατά το σύνηθες. Απροστάτευτοι. Τζάμπα τότε και οι διαμαρτυρίες, τζάμπα και οι προσπάθειες διαφόρων για αλλαγή. Όλα τα πορίσματα για τα ατυχήματα θα χρεώνονται στους οδηγούς γιατί δεν φορούσαν κράνος, γιατί δεν είχανα προστατευτικό εξοπλισμό γιατί, γιατί, γιατί.. Πουθενά δεν θα φταίει ο δρόμος, η σήμανση που δεν υπήρχε, ο ελλειπής φωτισμός κ.α. Εν ολίγοις, προσφέρουμε οι ίδιοι απαντήσεις και διεξόδους στην πολιτεία στις διαμαρτυρίες μας.

ΠΡΕΠΕΙ να απαιτούμε. Ξοδεύουμε απίστευτα πολλές ώρες πάνω στη μοτοσυκλέτες για μετακινήσεις. Αλλά να τ0 κάνουμε σωστά. Καταρχήν για εμάς. Για να ξορκίσουμε και την άποψη οτι η μοτοσυκλέτα σκοτώνει. ΟΧΙ, δεν σκοτώνει. Το μυαλό αυτού που την καβαλάει σκοτώνει που με τον τρόπο του αυξάνει (δραματικά) τις πιθανότητες. Σαν αυτούς που οδηγούν έχοντας το κράνος κρεμασμένο στο χέρι τους ή αποθηκευμένο στην βαλίτσα της μηχανής τους ώστε να το φορέσουν αν υποψιαστούν τροχονόμο..

Για να τελειώσουμε από το κράνος απ' όπου και ξεκινήσαμε... Ο σκοπός του είναι να προστατέψει το μυαλό μας. Εκεί και το βάζουμε. Τώρα, αν πιστεύουμε οτι το μυαλό μας είναι στο κεφάλι μας, στον αγκώνα μας ή κάπου αλλού αυτό είναι προσωπικά δεδομένα και δεν θα επέμβω...

Πάντα όρθιοι..