"Πλάκα μου κάνεις;!;! Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια;"
Αναρωτήθηκα μόλις είδα την πρόσκληση. Αυτή που με καλούσε στη συνάντηση των συμμαθητών της Γ΄λυκείου.
Πριν την αποφοίτηση το είχαμε κανονίσει. Θα βρεθούμε 12 χρόνια μετά. Να τα ξαναπούμε στο σχολείο. Συμμαθητές και φίλοι. Να δούμε τί κάναμε από αυτά που θέλαμε και ελπίζαμε.
Κάθομαι σαν παιδάκι και μετράω τα δάχτυλά μου. Πρώτη ανακάλυψη: δεν έχω δώδεκα δάχτυλα! Δεύτερον: Ε, ναι λοιπόν, πέρασαν 12 χρόνια! Απλά μαθηματικά είναι, ξύπνα! Βέβαια, πλέον δεν παίζει σημασία ο αριθμός αλλά η μονάδα μέτρησης..
Τελικά έχουν δίκιο. Η ώρα περνά (συνήθως) αργά, η μέρα σιγά, ο μήνας γρήγορα, ο χρόνος σα νερό..
Τηλέφωνο στον Πάνο.
"Δεν θα πιστέψεις τί έλαβα!"
"Μάλλον το ίδιο με μένα φαντάζομαι!"
"Θα πάμε, έτσι;"
"Εγώ θα πάω, εξάλλου μένω κοντά. Εσύ να μπορέσεις να πάρεις άδεια;"
"Κάτι θα κάνω."
Και όντως κάτι έκανα. Και να'μαστε μπροστά στην πόρτα του παλιού μας λυκείου. Φτάσαμε πρώτοι (μας έφαγε η τυπικότητα). Δεν μείναμε όμως μόνοι για πολύ. Ένας ένας, ή και περισσότεροι, άρχισαν να 'ερχονται. Αγκαλιές, φιλιά, φωνές, γέλια ακολούθησαν. Ευχάριστο: τους θυμόμουν όλους όσους είδα. Αισθάνθηκα πολύ περήφανος γι'αυτό. Δεν φημίζομαι άλλωστε για τη μνήμη μου με τα ονόματα. Δυσάρεστο : δεν ήρθαν όλοι. Κατανοητό όμως. Οι υποχρεώσεις άλλαξαν μέσα σε 12 χρόνια..
Μπήκαμε στην τάξη. Αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά αλλά η ατμόσφαιρα η ίδια. Αισθανόμουν οτι ήμουν αδιάβαστος! Τελικά, η νοοτροπία του μαθητή δεν αλλάζει με τίποτα! Πάλι στο τέλος κάθησα, πάλι για σκονάκια στο θρανίο έψαχνα (παρεπιπτόντως, βρήκα μερικά! Ύποπτο..).
Ήρθε η ώρα του "απολογισμού" του καθενός μας. Οι περισσότεροι παντρεμένοι και η πλειοψηφία αυτών με παιδιά. Λίγοι οι εργένηδες και μάλλον όχι αυτοί που θα περιμέναμε όταν αποφοιτούσαμε.. Όσο για τα επαγγελματικά; Πολύ περιορισμένη η ποικιλία. Και ακόμα λιγότεροι αυτοί που έκαναν αυτό που είχαν διαλέξει...
Φτάνει με το σχολείο! Διάλλειμα! Πάμε για καφέ. Να πούμε και καμιά κουβέντα. Και είπαμε. Πολλές.
Κάποιες γύρω από το σχολείο. Άλλες σε σχέση με τη δουλειά ή την οικογένεια του καθενός. Σχόλια για τα κιλά που βάλαμε ή που χάσμαε. Ακόμα και για την πενταήμερη είπαμε!
Κοίταξα γύρω μου. Ένιωθα πραγματικά σα να μην πέρασε μια μέρα. Ένιωθα οικεία αυτήν την παρέα. Ένιωθα οτι γνώριζα αυτούς τους ανθρώπους και ας είχα χρόνια να δω τους περισσότερους απ' αυτούς. Κι ας μην είχαμε κρατήσει καμία επαφή. Σίγουρα, δεν κουβεντιάζαμε για τα ίδια όπως τότε αλλά ο τρόπος δεν είχε αλλάξει.. Ούτε οι άνθρωποι είχαν αλλάξει. Οι συμπεριφορές όλων μας ίδιες όπως και τότε. Ίσως κάποιοι να άλλαξαν λίγο. Πολύ λίγο όμως. Ακόμα και ο τρόπος που γελάνε ή φωνάζουν δεν άλλαξε..
Συνεχίσαμε και για άλλες δραστηριότητες μέσα στην ημέρα (και τη νύχτα). Ώσπου έφτασε η ώρα του νέου αποχωρισμού. Αποχαιρετηθήκαμε με υποσχέσεις από τους περισσότερους οτι θα κρατήσουν περισσότερη επαφή (θα δείξει αλλά μάλλον είμαι δύσπιστος).
Ραντεβού και πάλι σε 10 χρόνια. "Καλός αριθμός" σκέφτηκα. "Τουλάχιστον θα μου φτάσουν τα δάχτυλα όταν θα πάρω την επόμενη πρόσκληση!"
5 σχόλια:
Πολύ όμορφες και συγκινητικές στιγμές αυτές που περιγράφεις. Μακάρι να είχαμε κανονίσει κι εμείς κάτι ανάλογο όταν τελειώσαμε το Λύκειο. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκα τυχαία με μια παρέα από το σχολείο, και υπήρχαν άτομα που είχα να τα δω 14-15 χρόνια! Ανταλλάξαμε τηλέφωνα αλλά δεν καταφέραμε να ξανασυναντηθούμε - τουλάχιστον όσο ήμουν Ελλάδα, γιατί νομίζω ότι κάποιοι ξαναβρέθηκαν. Αυτά παθαίνεις όταν λείπεις...
Εύγε που τα καταφέρατε! Η δικιά μου η "σειρά" από τη σχολή (είχαμε κανονίσει 10 χρόνια, ήτοι πρόπερσι) όταν το κανόνισαν το έκαναν τόσο τσαπατσούλικα, λες και όλοι μέναν δίπλα. Οι μισοί δεν πήγαμε λόγω χρόνου, αφού το μάθαμε τελευταία στιγμή...
Η αλήθεια είναι οτι πολλά χρωστάμε σε αυτούς που το οργανώσανε. Χώρια το οτι βρήκαν διευθύνσεις και τηλέφωνα από περίπου 50 άτομα. Το βασικό ήταν οτι κάποιοι ασχολήθηκαν. Αν δεν γινόταν αυτό μάλλον μερικοί θα βρισκόμασταν μεταξύ μας την συγκεκριμένη ημερομηνία και θα λέγαμε οτι θα έπρεπε να είχαμε ασχοληθεί περισσότερο!
Το θεματάκι αυτό με είχε προβληματίσει και μένα κάποια στιγμή στο παρελθόν. Η συνάντηση με τους συμμαθητές ήταν απλά μια επιβεβαίωση το ότι όλοι τους παντρεύτηκαν εκτός από μία παρέα λίγων ανθρώπων (μαζί και μένα)! Για περισσότερες πληροφορίες μπες στο blog και δες το post με τίτλο "...γαμώ το γάμο".
Φιλιά στα μούτρα...
@prophet81
Το διάβασα το post. Έχεις δίκιο για τις συμμαθήτριες! Το δικό μας ποσοστό άγγιζε το 95%!
Όσο για το γάμο πιστεύω οτι είανι από τις πιο κρίσιμες προσωπικές επιλογές μιας και σημαίνει παραχώρηση αρκετών προσωπικών ελευθεριών αλλά και προϋποθέτει αρκετούς συμβιβασμούς. Άλλοι πάλι λένε πως η οικογένεια είναι πολύ όμορφη και το αξίζει. Σε οποιοδήποτε περίπτωση πάντως θέλει πολύ σκέψη και δεν νομίζω πως χωράει απερισκεψίες και βιαστικές αποφάσεις..
Δημοσίευση σχολίου