"Έλα ρε, μην αγχώνεσαι! 60€ τα εισητήρια και 17€ αυτό το CD... Θα μου φτάσουν!"
"Και να μη σου φτάσουν, δεν πειράζει. Θα σου δώσω εγώ. Έχω άλλα τόσα..."
Περίμενα στην ουρά ενός ταμείου καταστήματος σε ένα εμπορικό κέντρο. Μπροστά μου 2-3 άτομα περίμεναν επίσης υπομονετικά τη σειρά τους για να πληρώσουν. Στη δίπλα ουρά εμφανίζονται δύο αγόρια. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 13-14 χρονών. Κάτσανε κι αυτά στην ουρά (λίγο πιο ανυπόμονα από τους άλλους όπως είναι και φυσιολογικό). Κοιτουσαν με θαυμασμό το εξώφυλλο από το CD που επρόκειτο ν' αγοράσουν. Και τότε μεταξύ τους ειπώθηκαν τα πιο πάνω...
Έμεινα για μια στιγμή και τους κοίταζα. Μαζί μου και μερικοί άλλοι γύρω τους.
Πλήρωσα και βγήκα από το κατάστημα. Μαζί μου βγήκαν και τα δύο αγόρια. Χτύπησε το κινητό του ενός, "έλα, πού είσαι;" και άλλα τέτοια σχετικά. Από τα τελευταία μοντέλα της ΝΟΚΙΑ, με όλα τα καλούδια επάνω. Κοντοστάθηκα. Τα δύο αγόρια απομακρύνθηκαν με γρήγορο βήμα, προφανώς πηγαίνοντας να βρουν την παρέα τους.
Παρήγγειλλα καφέ και έκατσα στον καναπέ. Τακτοποίησα κράνος και μπουφάν και έριξα μια ματιά γύρω μου. Η ώρά πλησίαζε 1 το μεσημέρι. Το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο κόσμο. Τα καφέ γεμάτα παρέες παιδιών που συζητούσαν, φώναζαν, γέλαγαν, έπαιζαν με τα κινητά τους, ανακάτευαν με το καλαμάκι το ποτήρι τους. Οι περισσότερες κάτω των 15 καλοκαιριών...
Σταμάτησα να κοιτάω γύρω μου (μη φανώ και αδιάκριτος!) και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις μου. Προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου τα δικά μου παιδικά χρόνια. Θυμήθηκα τις παρέες μου. Εντάξει, επαρχία ήταν, περασμένα χρόνια ήταν, δεν περίμενα να βρώ ημέρες σε καφέ και εμπορικά κέντρα στις αναμνήσεις μου! Αλλά κάτι με ενοχλούσε...
Ήρθε και η κοπέλα με τον καφέ. "Είναι και ομορφούλα" σκέφτηκα και ένα χαμόγελο βγήκε αυθόρμητα. Το τελετουργικό ανακάτεμα, η πρώτη ρουφηξιά, "μμμ, καλό τον κάνανε (πώς κι έτσι), θα περάσει καλά η ώρα". Άλλο ένα ανακατεμα (όχι οτι χρειαζόταν αλλά να έχουμε κάτι να κάνουμε..) και άλλη μια ματιά τριγύρω. " Τί σκεφτόμουν.... Ά, ναι" μονολόγησα. Στο μυαλό μου ήρθαν τα δύο αγόρια. Και ειδικότερα η συζήτηση που είχαν για τα χρήματα.
Δεν είμαι κανένας τσιγκούνης. Ούτε τα μετράω για να τα "κάνω μασούρια". Μάλλον το αντίθετο, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες επιδόσεις στην αποταμίευση. Δεν ήταν αυτή η αιτία.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν οτι είχα συναντήσει δύο παιδιά, μικρά σχετικά, που το καθένα είχε πάνω του πάνω από 80€! Έκανα ασυναίσθητα την μετατροπή. Περίπου 30000 δραχμές! Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να σκεφτώ μια περίσταση που ο ίδιος ή κάποιος στην παρέα μου, σε αυτή ή και σε μεγαλύτερη (παιδική ή εφηβική) ηλικία, να διέθετε, αναλογικά με την εποχή βέβαια, τόσα χρήματα. Και δεν προερχόμασταν από "σφιχτές" οικονομικά οικογένειες. Μικρομεσαίοι οι περισσότεροι, κάποιοι καλύτερα ακόμα. Χαρτζιλίκι μας δίνανε καθημερινά. Ότι μας χρειαζόταν βασικά για το σχολείο, άντε και για κάτι παραπάνω.
"Βρε λες να τα μαζεύαν τα παιδιά;" σκέφτηκα. Αλλά και πάλι, για δοκίμασε να μαζέψεις 80€ μόνο από χαρτζηλίκι από το οποίο όλο και κάτι θα ξοδεύεις καθημερινά! Δε μου πολυβγαίνανε τα νούμερα (τουλάχιστον αυτά που υπολόγιζα)...
Κι άλλη ρουφηξιά. ΆΛλη μια ματιά γύρω. "Περισκόπιο έχεις καταντήσει!" σκέφτηκα. Κάποιες κυρίες ήρθαν και κάθησαν λίγο πιο πέρα. Τα παιδά τους άρχησαν να... ερευνούν το γύρω χώρο. Η συζήτηση έφτασε στα ψώνια που είχαν κάνει. Τα παιδιά ξαναγύρισαν. "Μαμά, μαμά, δώσε μου λεφτά να πάω να πάρω κάτι που είδα σε μια βιτρίνα!". "Να παιδί μου πάρε. Πόσα θέλεις;". "Τόσα". "Να, πάρτα και πήγαινε".
Καπνός η μικρή. Σε λίγο επέστρεψε με το νέο της απόκτημα. Κόκκαλο εγώ. "ΜΑ ΚΑΛΑ, ΕΤΣΙ ΤΑ ΕΔΩΣΕ, ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΙ, ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ;" μουρμούρισα. Πάλι με τα μούτρα στον καφέ. "Έχω χάσει επεισόδια νομίζω..." έλεγα στον ευατό μου. Ξανασκέφτηκα τα δύο αγόρια. Και τότε τα συνδύασα. Και ταράχτηκα.
"Σύγχρονες" παιδαγωγικές μέθοδοι σε μια "σύγχρονη" κοινωνία. Αγοράζω άρα υπάρχω. Έχω άρα μετράω. Γι' αυτό φροντίζουμε από νωρίς να βάζουμε τα παιδιά στο νόημα. Η μήπως είναι χειρότερα;....
"Μάλλον έιναι..." σκέφτομαι. Σκέφτηκα μια σημερινή οικογένεια. Οικογένεια με παιδιά. Ποιές είναι οι πιθανότητες να μη δουλεύουν και οι δύο γονείς; Μάλλον λίγες. Τί σημαίνει αυτό εκτός των άλλων; Λιγότερος χρόνος για τα παιδιά. Και τί κάνουμε γι'αυτό;
Προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά. Με δώρα, με παιχνίδια. Να εξάγοράσουμε τις τύψεις μας.
Αν νιώθουμε βέβαια. Γιατί μπορεί να κάνουμε τα χατήρια των παιδίων μόνο και μόνο για να φύγουν από τα πόδια μας. Για να μην χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουμε αρνούμενοί τους κάτι. Και να τα χρηματα, και να τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα κινητά...
"Αχ, αυτά τα κινητά!" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Για να βρίσκουμε τα παιδιά μας, λένε. Να μπορούν να μας βρούνε αν μας χρειάζονται. "Λογικό" σκέφτηκα. Οι καιροί είναι πονηροι, θέλει και ο γονιός να αισθάνεται (έστω και υποτυπωδώς) μια ασφάλεια. Και πρέπει από 8 χρονών να έχουν κινητά τηλέφωνα; Και να είναι και τα τελευταία που κυκλοφορούν; "Ε, πώς να το κάνουμε, αφού το άλλο παιδί το έχει, το δικό μου πώς..;".. Και μετά έχουμε "κινηματογραφικές" προβολές από ταινίες "γυρισμένες" στα σχολεία... Τέλοσπάντων. Δικαιολογίες. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα..
"ΆΛλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλες συνήθειες" σκέφτηκα πίνωντας την τελευταία γουλιά. Κάνω νόημα, έρχεται η κοπέλα για να πληρώσω (η νοστιμούλα που λέγαμε), άλλο ένα (αυθόρμητο) χαμόγελο, χαμογελά κι αυτή...
Κατεβηκα προς το πάρκινγκ. Σκέφτομαι πάλι τα ίδια. Λιγότερο επιθετικά όμως από πρίν. "Ίσως αυτή να είναι η ροή των πραγμάτων τελικά, μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας" συλλογίζομαι. Μήπως εγώ τί θα έκανα αν ήμουν στη θέση των παιδιών; "Μ' ένα κινητό στο χέρι μάλλον θα ήμουν και θα έστελνα μηνύματα!".
Έδιωξα κατευθέιαν αυτή τη σκέψη! Δε μου άρεσε η εικόνα. "Μάλλον μεγάλωσα..." σκέφτηκα φωναχτά καθώς ανέβαινα στη μηχανή.
Έβαλα μπροστά. Ο δρόμος γρήγορα με έφερε στη εθνική. Μπροστά ο ορίζοντας. "Όχι σήμερα" ψιθύρισα. "Αύριο θα τα πούμε.. Πρωί, πρωί..". Του έκλεισα το μάτι και έστριψα για το σπίτι.
Παρκάρωντας ήρθαν ξανά οι μεσημεριανές σκεψεις. "Βρήκα τί θα γράψω στο blog" σκέφτηκα και χαμογέλασα. Είναι όμως για χαμόγελα;...
10 σχόλια:
Ασε... Ου μπλέξεις... Εδω εγώ που το μεγαλύτερο ειναι 5 σεχδόν και έτσι και το παίξω λίγο σκληρός και οικονόμος, τα ακούω από τους γύρω γύρω. Ευτυχώς όμως που ούτε κι η γυναίκα μου μασάει κι έτσι έχουμε μια ισορροπία. Βέβαια στη Σουηδία - ακόμα - δεν έχουν ξεφύγει τα πράγματα. Ούτε θα δεις εξαλλοσύνες πχ κορίτσι 10 - 12 χρ. να κυκλοφορεί με Prada, λέμε τώρα...
Τις ίδιες σκέψεις κάνω και εγώ πολύ συχνά.Με αυτόν τον τρόπο στερούμε από τα παιδιά μας την παιδική ηλικία και την αθωότητα.Βιαζόμαστε να μεγαλώσουν και να μπουν στον σκληρό μας κόσμο. Βέβαια, όλα αυτά έχουν τις ρίζες τους στην εξαφάνιση της οικογένειας ως θεσμού.Όλοι το παίζουμε ανεξάρτητοι και προοδευτικοί και ξεχνάμε να μαζευτούμε έστω και μια φορά την βδομάδα να φάμε μαζί με τα παιδιά μας στο ίδιο τραπέζι.Να αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας στα παιδιά μας και να τα ρωτήσουμε πώς περάσανε τη μέρα τους στο σχολέιο και αν είναι καλά.Να κλείσουμε λίγο την τηλεόραση και να μιλήσουμε σαν οικογένεια.Να επενδύσουμε στα παιδιά μας με τον χρόνο και την αφοσίωσή μας και όχι καταθέτοντας σ'αυτά τα ευρουλάκια μας.Αν ήταν έτσι η οικογένεια θα λεγόταν τράπεζα!
Είμαι νέα μητέρα και εργαζόμενη σε δύσκολο και απαιτητικό χώρο αλλά δεν θα ήθελα να παραμελήσω το παιδί μου εις όφελος της δουλειάς κ του προσωπικού μου χρόνου.Και στο κάτω κάτω εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς κινητά κ ακίνητα πάθαμε τίποτα;;;
@ Δημοσθένης
Και εδώ σε γενικές γραμμές έτσι είναι. Δεν θέλω να πιστεύει κανείς οτι όλες οι οικογένειες έχουν αυτήν την πρακτική. ΑΛλά θέλεις λίγο η αγωνία των γονέων να μη λείψει τίποτα στα παιδιά (που ίσως να έλειψε σ'αυτούς), θέλεις οι πλασματικές ανάγκες των ΜΜΕ και η ζημιά γίνεται.
Εξάλλου, πως να πείσεις ένα μικρό παιδί οτι κάτι δεν του είναι απαραίτητο όταν το έχει δεί να το έχει ο/η φίλος/η του στο σχολείο ή στν παρέα και έχει "ζηλέψει"; Η αρχή του ντόμινο! Και, φαντάζομαι θα συμφωνήσεις, αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες!
Παρόλ' αυτά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μεγάλες εξαιρέσεις. Και είμαι πεπεισμένος οτι για εξαιρέσεις προκειται και όχι για τον κανόνα. Παρακαλώ (ειλικρινά μιλάω) κάποιος να με πείσει για το αντίθετο!
@Μαρία
Δυστυχώς, και να μην βγάλουμε τα παιδιά μας από την "ηλικία" τους εμείς, θα το κάνει κάποιος άλλος. Τα παιδιά "μεγαλώνουν" πλέον πάρα πολύ γρήγορα. Μια σύγκριση με το δικό μας παρελθόν και το τώρα πιστεύω θα είναι αρκετή.
Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Αλλά πιστεύω οτι οι γονέις θα πρέπει να περνούν το μεγαλύτερο δυνατό χρόνο με το παιδί τους για να διαπιστώνουν,εκτός των άλλων, και τις τυχόν άλλες επιρροές που αυτό δέχεται.
Εκτιμώ πως η κατάσταση εν μέρει οφείλεται στις προτεραιότητες των 'μεγάλων' που θεωρούν τα υλικά αγαθά προϋπόθεση της ευτυχίας. Για αυτούς η αφιέρωση χρόνου στην οικογένεια είναι καθήκον και μάλιστα ανιαρό... Κρίμα, γιατί μπορεί να αποδειχθεί πολύ διασκεδαστική, όπως και οι στιγμές που είχαμε μικροί χωρίς 'κινητά κι ακίνητα', θυμάσαι dream rider;
Ξεχνιούνται αυτά;....
Όσο για το αν ο χρόνος με τα παιδιά είναι διασκεδαστικός θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να συντρέχουν 2 προϋποθέσεις:
1/ Να υπάρχει χρόνος (προφανές!)
2/ Να μπορούμε να παίρνουμε χαρά από τη χαρά και την αγάπη των παιδιών, κάτι που σίγουρα θα μας δώσουν. Αργά ή γρήγορα.
Τα σημερινά παιδιά δε θέλουν φίλους μέσα στην οικογένεια. Φίλους μπορούν να βρουν όσο εύκολο είναι να ανοίξεις ένα υπολογιστή. Γονείς θέλουν που να νοιάζονται γι'αυτά και να τα στηρίζουν στο δρόμο τους. Κάπου εκεί έχει χαθεί για μένα το παιχνίδι..
Μάλλον πάσχουμε στο ότι ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία στα πολύπλοκα και μεγάλα και όχι στα μικρά και ταπεινά.
Τι πιο όμορφο, απλό αλλά και μεγαλοπρεπές από το χαμόγελο ενός μωρού...
Εγώ πάντως λυώνω όταν βλέπω την μπέμπα μου να με κοιτά και να μου χαμογελά! Όλα τα άλλα είναι φύκια και μεταξωτές κορδέλες..
θέλεις λίγο η αγωνία των γονέων να μη λείψει τίποτα στα παιδιά (που ίσως να έλειψε σ'αυτούς), θέλεις οι πλασματικές ανάγκες των ΜΜΕ και η ζημιά γίνεται.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, δυστυχώς. Από το ένα άκρο έχουμε φτάσει στο άλλο, και χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε χάσει το μέτρο.
Μεγαλώσαμε από μία γενιά που στερήθηκε πολλά και θέλησε να μας προσφέρει, όπως μπορούσε! Ίσως να μάθαμε να εκτιμάμε κάποια πράγματα.
Σήμερα η νέα γενιά μεγαλώνει από ανθρώπους που δεν στερήθηκαν και έτσι παρέχουν τα πάντα.
Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, να προσφέρεις στα παιδιά σου τα πάντα ή να μεγαλώνουν στερημένα.
Σίγουρα οι υπερβολές δεν οδηγούν σε ασφαλή μελλοντικά επιτεύγματα.
Πάντως τις ίδιες σκέψεις με εσένα έχω κάνει κι εγώ κατά καιρούς, συγκρίνοντας εμένα τότε με τα σημερινά παιδιά. Ένα χαρακτηριστικό που έχω σκεφτεί επίσης είναι ότι στα 15 μου η σαββατιάτικη διασκέδασή μου ήταν η ελληνική ταινία στην τηλεόραση στις 9:00 μ.μ. και άντε κανένα πάρτυ. Τώρα μέχρι τα ξημερώματα σεργιανάνε την Αθήνα!
Anyway, μακρηγόρησα ..
Καλημέρα!
@ seaina
Όλοι βίαζονται να μεγαλώσουν σις μέρες μας.Για να φτάσουν πού; Να πετύχουν γρήγορα τί; Σε τί θα τους ωφελήσει αυτό;
Ειδικά τα παδιά. Άντε και μεγαλωδείξανε. Άντε και γυρίσανε όλο το βράδυ από μπαρ σε σκυλάδικο σε... Και τί καταλάβανε; Σε τί γίνανε καλύτερα; Είναι ένδειξη ελευθερίας αυτό; Τί δηλώνει αυτή η ενέργεια;
Πολλά ερωτηματικά που φυσικά δεν περιμένουν απάντηση και δεν απευθύνονται προσωπικά. Όπως είπες "οι υπερβολές δεν οδηγούν σε ασφαλή μελλοντικά επιτεύγματα.". Στις μέρες μας μέσα στην υπερβολή είμαστε. Χωμένοι ως τη μύτη!
Άσχετο: Οι ελληνικές ταινίες το βράδυ. Όλα τα λεφτά!
@ seaina
Συγνώμη για την αγένειά μου!
Καλωσήρθες! Ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Δημοσίευση σχολίου