Εκεί που φυσαέι ο Χιντουκούς...

Διαβάζοντας τα τελευταία posts της Σοφίας στο Κόκκινες Νύχτες, ομολογώ πως ζήλεψα (με την καλή έννοια πάντα!) λιγάκι ως αναφορά στη φωτογραφική της μηχανή και τον τρόπο που περιέγραφε τη σχέση της μαζί της. Και επείδή δεν πάω πίσω μονολόγησα: "Σαν πολύ να έχει κάτσει η φωτογραφική στο ράφι..."

Και επειδή μ' αρέσει να προετοιμάζομαι, έστω και ελαφρώς, έκατσα να αποσυμφορήσω τον σκληρό μου δίσκο από παλιές φωτό και να οργανώσω λίγο τις υπόλοιπες.

Έτσι και έκανα. Με μεγάλη αφοσίωση μπορώ να πώ! Κάθε φάκελλος που άνοιγα μου έφερνε μαζί και τις (ξεχασμένες) αναμνήσεις από την συγκεκριμένη περίσταση. Μέχρι που έφτασα σε αυτήν εδώ τη φωτογραφία...


Είναι μια μικρή Αφγανή που κουβαλάει μια μικρή κανάτα με (πολύτιμο) νερό στο σπίτι της. Σταμάτησα λίγο και έμεινα να την κοιτάζω. Να την κοιτάζω και να θυμάμαι τους 4 μήνες του 2005 που ο δρόμος μου με έφερε στην Καμπούλ, πρωτεύουσα του Αφγανιστάν.

Δεν είναι οτι προσπάθησα ποτέ να τους ξεχάσω. Είναι άλλωστε κάτι τόσο διαφορετικό από την δικιά μας καθημερινότητα που και να το θες μάλλον είναι δύσκολο. Άλλωστε, θεωρώ οτι πραγματικά, εν τέλει, ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Μια εμπειρία ζωής.

Συνέχισα να ταξιδευώ μέσα από τις φωτογραφίες. Τελικά έχω πολλές (πάρα πολλές!). Όχι τόσες δικές μου, όσο άλλων που γνώρισα εκεί και μοιραστήκαμε τις εικόνες μας.


Το ταξίδι με ξαναπήγε μέσα στους δρόμους της πόλης, μιας πόλης που οι παλιότεροι Αφγανοί μας λέγανε οτι είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες και η μορφή της καμιά σχέση δεν είχε με τη σημερινή της μορφή. Τώρα στα περισσότερα μέρη της (πολύ μεγάλης) πόλης υπάρχουν ερέιπια, χώμα, σκόνη και μαζί, έλλειψη πόσιμου νερού (για ηλεκτρικό και αποχετευτικό δε συζητάμε..). Τα μαγαζιά είναι όλα υπαίθρια (μην ρωτάτε για κανόνες υγειινής, εδώ οι άνθρωποι δεν είχανε ξαναδεί φάρμακα στη ζωή τους..)



Ανοίγω τον επόμενο φάκελλο και η οθόνη γεμίζει από εικόνες ανθρώπων. Μεγάλων και μικρών. Κυρίως μικρών. Δεν ξέρω γιατί αλλά οι περισσότεροι από όσους "απαθανατίζαμε" το πέρασμά μας από εκεί, είχαμε μια προτίμηση στο να φωτογραφίζουμε τα παιδιά που συναντούσαμε. Ίσως γιατί τελικά να ήταν η ειλικρινέστερη και περιγραφικότερη εικόνα της κατάστασης όπως τη ζούσαμε. Η μάλλον, όπως τη ζούσανε τα ίδια. Γιατί οποιαδήποτε σύγκριση με το πώς είμασταν εμείς, έστω και μακριά από τις χώρες μας, έστω και μέσα στα στρατόπεδα, είναι τουλάχιστον γελοία.





Συνέχισα να προχωρώ στις υπόλοιπες φωτόγραφίες. Είναι τόσες πολλές που αποκλείεται να τις προλάβω όλες. Και όσο προχωρώ τόσο περισσότερο μελαγχολώ. Μελαγχολώ όχι τόσο για αυτά που βλέπω. Αυτά με στεναχωρούν. Το να βλεπεις έναν ολόκληρο λαό (οποιονδήποτε λαό) σε τέτοια κατάσταση εξαθλίωσης, έχωντας βιώσει 4 πολέμους μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, είναι σίγουρα καταθλιπτικό.



Μελαγχολώ γιατί θυμήθηκα τί είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όταν γύρισα.

Είχα υποσχεθεί οτι θα εκτιμώ πολύ περισσότερο από δω και στο εξής αυτά που έχω. Τα μικρά και καθημερινά. Τα δεδομένα για τους περισσότερους από εμάς.

Οτι θα ασχολούμαι περισσότερο με τα ουσιώδη και όχι τα επουσιώδη.

Οτι θα κάνω περισσότερα για το περιβάλλον, για τους γύρω μου, για αυτούς πιο μακριά από εμένα.

Αμ δε!
Αυτό κράτησε λίγους μήνες. Μετά, πάλι στα καθ' ημάς. Ξεχασμένα όλα, ή σχεδόν όλα. Πάντα κάτι μένει, ανάλογα της έντασης της εμπειρίας. Και, συνήθως, χρειάζεται κάτι εξίσου κάτι έντονο να σε επαναφέρει.


Τελικά, μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.... Πόσο μάλλον αν είναι περισσότερες από χίλιες εικόνες!

Και σου θυμίζουν τη στιγμή που βρεθηκες μπροστά σε ένα πατέρα. Ένα λεβεντάνθρωπο με τα πιο καθαρά μάτια που είδες ποτέ σου. Και ο άνθρωπος αυτός να σε παρακαλάει να του δώσεις το μπουκάλι το εμφιαλωμένο νερό που κρατάς (και μάλλλον μετά από λίγο θα πετάξεις μισοτελειωμένο γιατί θα έχει... ζεσταθεί!) για να πιεί το παιδάκι που κρατάει στη αγκαλιά του το οποίο είναι άρρωστο με ελονοσία και το νερό στην.... καλύβα (ο Θεός να την κάνει) που μένουν είναι μολυσμένο και δεν έχει να του δώσει...

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν αισθάνομαι άσχημα γι' αυτά που έχω και ζω στην καθημερινότητά μου. Ούτε έχω ενοχές. Δεν μου χαρίστηκαν ούτε τα έκλεψα από κανένα. Ούτε και φυσικά θέλω να κάνω κανένα να αισθανθεί έτσι.

Να ταρακουνηθώ και να ταρακουνήσω θέλω μόνο. Για να συναινσθανθούμε λιγάκι το τί έχουμε. Πόσο δεδομένα θεωρούμε ορισμένα πράγματα. Όπως το νερό στο σπίτι μας. Όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Όπως το φαγητό στο ψυγείο μας. Όπως μια ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο..

Σκεφτήκατε ποτέ τη ζωή σας χωρίς αυτά; Δύσκολα τα πράγματα... Εδώ κόβεται καμιά φορά το ρεύμα ή το νερό και αισθανόμαστε τον κόσμο μας να χάνεται! Και τότε αρχίζουν τα "πω πω, πώς ζούσε ο κόσμος χωρίς αυτά"...

Λοιπόν, πολύς κόσμος, μα πάρα πολύς κόσμος ζεί ακόμα χωρίς αυτά. Και στο μέλλον μπορεί να ζούμε και εμείς χωρίς αυτά. Με το περιβάλλον να καταρρέει σιγά-σιγά, με την απληστία του "συγχρονου" τρόπου ζωής μας..

Ευχολόγια για το "ας ελπίσουμε να γίνει κάτι..." δε θα γράψω. Δε με εκφράζουν πιά. Γιατί θυμήθηκα.

Θα συνεχίσω να απολαμβάνω αυτά που έχω. Θα συνεχίσω να εκμεταλλέυομαι τα πλεονεκτήματα του τρόπου ζωής μου, του σύγχρονου, του τεχνολογικού.

Αλλά πλέον θα έχω συναίσθηση και θα εκτιμώ αυτά που έχω. Και θα προσπαθήσω να τα διατηρήσω. Και να τα προστατέψω για να τα βρουν και οι επόμενοι. Και να βοηθήσω κι άλλους, κοντά μου ή μακριά μου, να ζήσουν έστω για μια μέρα καλύτερα.

Δεν είμαι κανένας σταυροφόρος. Ούτε εξτρεμιστής. Ούτε ακτιβιστής. Απλά έτυχε να δω και την άλλη, τη μεγάλη, όψη του νομίσματος που λέγεται ο κόσμος γύρω μας. Θέλησα να τη μοιραστώ μαζί σας. Μεγάλα παιδιά είστε, είμαι σίγουρος οτι θα παρετε κάτι απ' όλα όσα διαβάσατε (αν φτάσατε ως το τέλος και δεν κουραστήκατε) παραπάνω.

Περιμένω, απ' όποιον/α νίωσει την ανάγκη, να μοιραστούμε τις δικές σας απόψεις.